Printable View
Capitol Cinema, CST : Exactly opposite our Monument CST station is this old small white looking theater called ‘Capitol’ since 1879, Once the Gothic movie play house of residents around fort area which played some British dramas is now the B Grade Hindi movie show theater. The very first show at Capitol cinema was attended by Governor and his wife, which features a premier of ‘The Flag Lieutenant’ which was a British film
http://www.mumbai77.com/images/newbl...tol-Cinema.jpg
Nishat Cinema, Grant Road : Located at Sukhlaji Marg, Kamathipura, The famous Red light Area of Mumbai, Nishat cinema was once a play house started on 15th August 1952. This theaters is owned by Neeta Palhaj Nihalani, wife of Director pehlaj nehalani which now runs only Bhojpuri films after the play house was replaced with this old theater. Ticket cost are still Rs.15 and Rs.20 for all shows in this talkies.
http://www.mumbai77.com/images/newbl...at-Talkies.jpg
Imperial Cinema Hall, Grant Road : Located at 360 Near Police Station, Lamington Road, Girgaum, Mumbai, Imperial is a special Bhojpuri cinema hall with good business collections in Night shows. Way back in 1905 when Imperial started, it was hosting famous orchestra’s in this theater. Those white round pillars with that old Orchestra style semi circled board with name ‘Imperial’ is some thing you will like to see once. Now if you want to try any Bhojpuri film at cost of Rs.30 and Rs.35 this is one of the special theaters for same
http://www.mumbai77.com/images/newbl...al-Theater.jpg
Gulshan Theater, Opera House : Located at Play House 215, Opera House, Exactly opposite Delhi Darbar this is one of the oldest and cheapest cinema halls of Mumbai still running at ticket rates of Rs.9 and Rs.10. Good to be once as trial as the cinema halls is also been renovated some 10 years before, Let me say now that is a good cheap time pass location in Mumbai to enjoy movies from 1980’s and 1990’s, atleast in that hot summer day, feels like doing something funny and new in city.
http://www.mumbai77.com/images/newbl...han-Cinema.jpg
Alfred Cinema Hall, Grant Road : Another in the list of Old theaters of Mumbai, Located at Plot Number. 174/180 Patthe Bapurao Marg, Grant Road East, Mumbai. Alfred is one of those oldest talkies started in 1880 with name ‘Rippon’ then renamed to ‘Alfred’ in 1932 (i.e still before Independence), with ticket pricing as low as Rs.18 and Rs.20, people now visit this old beautifully European architectural cinema hall of Mumbai to see soft porn movies and action movies.
http://www.mumbai77.com/images/newbl...ed-Theatre.jpg
http://mevidur.files.wordpress.com/2...ndia.jpg?w=468
ayodhyecha_raja_1932 - முதல் மராத்தி மொழி திரை படம்
http://mevidur.files.wordpress.com/2...mati.jpg?w=468
joymati - முதல் அஸ்ஸாமி மொழி திரை படம் 1935
Bangalore Theatres:
Bangalore New City Theatre - Watched so many picutres including Ramarajan's Gopura Deepam. No become shopping centre.
Kino - No idea
Saradha - I think it is still running
Nataraj - I think it is Still running
Pallavi - I think it is still running
Poornima - Still running
Urvashi - Still running
Parimala - No idea
Sangam - Become shopping mall
Lido - No idea
Rex - No idea
Sampige - No idea
some theatres near Ulsoor I forget the names where I have seen so many movies like Minsara Kanavu, Avvai Shanmugi etc.,
One theatre near Shivaji Nagar I do not know whether it is there or not.
Egipura Ravi near Koramangala - no idea about the running of the theatre
Easwari near Kathiriguppa - no idea about the running of the theatre
Chowdeshwari near Bank Colony - no idea about the running of the theatre
Navarang near Rajaji Nagar- I think it is still running
Santhosh theatre near Majestic - I think it is still running
There are other theatres near Majestic area where I have watched so many Hindi/Kannada movies during 90's. Unforgettable experience. Wonderful city.
Regards
கீற்று கொட்டாய் என்பதை ,நான் கீழ்கண்டவாறு அணுகுவேன். இந்த பெயர் ஒரு குறியீடு மட்டுமே. இதை நாம் சினிமா மீறிய ஒன்றாய் கூட அணுகலாம்.
1)பொதுவாக பழைய ஞாபக கிளறல்.
2)உண்மை தன்மை, அந்த பருவத்தின் உண்மை உணர்வுகள்.அவை முதிர்ச்சியற்று,வெட்கும் படி அமையினும்.
3)உயர்வு,தாழ்வு,வர்க்க பேதம்,அந்தஸ்து,இன்றைய நிலை பேணாமல் ,அதில் நுழைந்து புறப்படும் பக்குவம்.
4)மாறி வரும் காலத்தில், அன்றைய காலத்தின் அசல் பதிவுகள்.
5)அதில் ஊடாக நிற்கும் அழகியல்,இயற்கையான அடிப்படை வாழ்வு,சுரண்டல்,மனிதம்,அப்பாவித்தனம்,மூடிய மனங்கள்,சில குரூரங்கள்,வக்கிரங்கள்,காதல்கள்,காமங்கள்,குற்றங்கள ்,மீறல்கள்,அதிசயங்கள்,இழப்புகள்,வரவுகள்,நல் -வல் உணர்வுகள் ,பாசங்கள்,குதறல்கள்,ஈரங்கள் அனைத்தும் இருக்கும்.
6)மன உணர்வுகளில் செய்திகள் ஏறாமல், இன்னொரு மனத்தை குடியேற்ற செய்யும் பதிவுகள்.
7)இதில் மற்ற பதிவர்கள் போல cut paste செய்து,ஒரு ஊரின் டென்ட் கொட்டாய் ,அதில் தன் அபிமான நடிகரின் படம் எப்படி ஓடியது என்ற போலி பீற்றல்கள் என்று சுருக்காமல்,இன்னும் விரிவான தளத்தில் இருக்க வேண்டும்.
8)சுருக்கமாக, என் போன்ற,வாசு போன்ற,மது போன்ற,முரளி போன்ற,சி.க போன்ற,கிருஷ்ணா போன்ற ,ராகவேந்தர் போன்ற,கார்த்திக் போன்ற,வெங்கி போன்ற,P _ R போன்ற,Poem போன்ற ,சாரதி போன்ற,ஜோ போன்ற அழகுணர்ச்சி, எழுதும் திறன் கொண்ட பங்களிப்பாளர்களால் இத்திரி நிறைந்தால் ,நமக்கு முழு விருந்து காத்திருக்கிறது.
கிருஷ்ணா
செலவில்லாமல் மும்பையின் அந்நாளைய திரையரங்குகளைச் சுற்றிக் காண்பித்து விட்டீர்கள்.
ஆகாஷ்வாணி திரையரங்கில் தானே ஷோலே ஐந்து ஆண்டுகள் கிட்டத்தட்ட ஓடியது? அந்தத் திரையரங்கில் நடிகர் திலகத்தின் முழு நீள நிழற்படம் மாட்டப்பட்டிருந்ததாக முன்னர் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். பார்த்ததில்லை..
சித்தூர் வாசு
தங்களுக்குப் பரிச்சயமான ஊர்களில் இருந்த திரையரங்குகள் பற்றிய விவரங்கள் தங்களுக்கு மட்டுமல்ல அந்நாளில் அங்கிருந்த, இம்மய்யத்தில் இத்திரியினைப் படிக்கும் வாய்ப்புப் பெற்ற ஒவ்வொருவருக்கும் நினைவுகளை மீட்டியிருக்கும்.
வினோத் சார்
தங்களுடைய பங்களிப்பு இத்திரிக்கு மிகப் பெரிய பலம்.
கோபால் சார்
இத்திரியினைப் பற்றிய தங்களுடைய புரிதல் மிக அருமை.. எந்த கோணத்தில் இதை நாம் அணுக வேண்டும் என்பதைத் துல்லியமாக என் மனதைப் படித்து சொல்லியிருக்கிறீர்கள்.. This shows the wavelength we are sailing...
கோபால் சொல்லியிருப்பது போல் கீற்றுக் கொட்டகை என்பது ஒரு பழைய காலத்து டூரிங் டாக்கீஸ் என்பதையும் தாண்டி பழைய நினைவுகளைக் கிளற வைப்பதற்கான ஒரு icon ஆகவும் நாம் எடுத்துக் கொண்டால் அந்நாளில் நம்முடைய திரையரங்க விஜயம் மற்றும் அது தொடர்பான நம் வாழ்க்கையின் நிகழ்வுகளையும் சேர்த்து இத்திரியின் கருத்தரங்கினை விரிவாக்க உதவும்.
என்றாலும் கோபால் சார்
ஒரு விஷயத்தை நீங்கள் கவனிக்க வேண்டும். அந்நாளில் பெரும்பாலானோர் ஏதேனும் ஒரு விஷயத்தில் தங்களுடைய அபிமானத்தை செலுத்தியிருப்பர். குறைந்த செலவிலான பொழுது போக்கு சாதனம் என்கிற வகையில் சினிமாவின் மேல் ஏற்பட்டிருக்கக் கூடிய அபிமானம், அதைத் தாண்டி அதிலிருந்து narrow down ஆகி ஒரு குறிப்பிட்ட நடிகர் அல்லது இசையமைப்பாளர் என்கிற வகையில் அபிமானம் focus ஆகி அது ரசிகர் என்ற பரிமாணத்தையும் அதற்கு அடுத்த பரிமாணத்தையும் அடைந்திருக்கும். அந்த நினைவுகளும் அதையொட்டிய நிகழ்வுகளும் வாழ்வில் என்றைக்கும் பசுமரத்தாணி போல் நெஞ்சில் நிலைத்திருக்கும்.
இவற்றைத் தவிர்க்க முடியாது.
ஒரு விஷயத்தை நீங்கள் கவனிக்க வேண்டும். அந்நாளில் பெரும்பாலானோர் ஏதேனும் ஒரு விஷயத்தில் தங்களுடைய அபிமானத்தை செலுத்தியிருப்பர். குறைந்த செலவிலான பொழுது போக்கு சாதனம் என்கிற வகையில் சினிமாவின் மேல் ஏற்பட்டிருக்கக் கூடிய அபிமானம், அதைத் தாண்டி அதிலிருந்து narrow down ஆகி ஒரு குறிப்பிட்ட நடிகர் அல்லது இசையமைப்பாளர் என்கிற வகையில் அபிமானம் focus ஆகி அது ரசிகர் என்ற பரிமாணத்தையும் அதற்கு அடுத்த பரிமாணத்தையும் அடைந்திருக்கும். அந்த நினைவுகளும் அதையொட்டிய நிகழ்வுகளும் வாழ்வில் என்றைக்கும் பசுமரத்தாணி போல் நெஞ்சில் நிலைத்திருக்கும்.
இவற்றைத் தவிர்க்க முடியாது.
THANKS RAGAVENDRAN SIR
கீற்று கொட்டகை
கடந்த கால அனுபவங்களை பகிர்ந்து கொள்ளும்போது அவரவர் விருப்பமான நடிகர்கள் படங்களை பற்றி பதிவிடுவதை பற்றி கிண்டல் கேலி செய்யும் திரு கோபால் முதலில் தன்னுடைய ''நான் '' என்ற
அகந்தையை மாற்றி கொள்ளட்டும் .பிறரின் பதிவை மதிக்க முடியாத கோபாலுக்கு எங்கே நாகரீகம்தெரிய போகிறது ? எந்த திரிக்கு போனாலும் கோபாலின் நிலைமை இதே தான் .
உங்களுக்கு பிடித்தமான வற்றை பதிவிடுங்கள் . நாங்கள் இதுவரை எந்த நிபந்தனையும் , நிர்பந்தங்களையும் யார் மீதும் திணிக்கவில்லை .நீங்கள் வல்லவனாகவே இருங்கள் . கொஞ்சம் நல்லவனாக மாற யோசியுங்கள் .
எஸ்.வீ,Quote:
Originally Posted by esvee
எங்கு வந்தாலும் ஒற்றை agenda வுடன் வரும் ஆள் நானல்ல. பதிவுகளுக்கு இடம்,பொருள்,ஏவல்,உண்மை தன்மை அவசியம்.
உங்கள் பெயரையே குறிப்பிடாத போது ,எந்த நடிகரையும் குறிப்பிட்டு சொல்லாத போது ஏன் வந்து தலை கொடுக்கிறீர்கள் என்றே புரியவில்லை.
அப்படி நாகரிகம் பார்ப்பவரானால் ,இன்றைக்கு உங்கள் கட்சியை கட்டி காக்கும் ,படித்தவர்கள் மத்தியில் உங்கள் கட்சிக்கு ஒரு பிடிப்பினை ஏற்படுத்திய உங்கள் தலைவியை பற்றியே ஒரு அநாகரிக பதிவு பதித்தீர்களே,அது என்ன வகை நாகரிகம்?
ஒரு குற்றத்திற்கு இன்னொரு குற்றம் பதிலில்லை என்னும் போது ,மற்றவருக்காக நீங்களும் எல்லை மீறியுள்ளீர்கள் என்னும் போது ,உங்கள் gentleman இமேஜ் எங்கே போனது?
என்னை பொறுத்த வரை வார்த்தைகள் மட்டுமே நாகரிக எல்லை இல்ல. இடம் பொருள் ஏவல் அறிந்து உரிய பங்களிப்பு, பொய் உரைக்காமை , அநாகரிக தாக்குதலை தவிர்த்தல் (விருதுகள் பற்றிய பதிவுகளின் போது பூப்பறிக்க போனீர்களா?பதிலுக்கு நாங்கள் விருது வந்த விதத்தை தீர அலசியிருந்தால் எங்கே கொண்டு போய் முகத்தை வைப்பீர்கள்),அளவு மீறி புகழ்ச்சி தவிர்த்தல் எல்லாமே நாகரிகம்தான்.
என் பதிவுகள் பொய்யுரையோ,முகஸ் துதியோ இல்லை. ஒவ்வொரு பதிவும் உழைப்பை,அறிவை சார்ந்தது.எங்கு வந்தாலும் என் பிரிய நடிகரை சுமந்து வந்து மற்றவரை போர் அடித்ததில்லை.
தோன்றியதை தோன்றிய படி உரைத்தாலும்,யாரிடமும் வன்மம் பாராட்டியதில்லை. என்னை பற்றிய விமர்சனங்களையும் நான் எதிர்கொண்டே உள்ளேன்.இன்று நாகரிகம் பற்றி lecture கொடுப்பவர்களின் சில பழைய பதிவுகளை போட்டால் உண்மை புரியும்.
நான் உங்களின் பதிவுகளுக்கு உரிய பெருமைகளை வழங்கியே உள்ளேன். இன்று கூட உங்களை நண்பராக கருதித்தான் பேசுகிறேன்.எழுதுகிறேன். அதே போல என் அபிமான நடிகருக்காக என் எழுதுகோல் பொய்மையாக வளைந்து கொடுத்ததேயில்லை.
இதற்கு மேலும் நாகரிகம் தேவையென்றால் அதை நான் எந்த பள்ளியிலும் கற்றதில்லை. பொய்யாக வாழ்வோருக்குத்தான் ,சார் போட்டு வார்த்தைகளில் பசப்பி, விஷம் விதைக்கும் வித்தை தெரியும்.
நானோ யாருக்கும் சலாமோ,சாரோ போடாதவன். போடுவதையும் விரும்பாதவன்.
இந்த திரியின் நோக்கம் குறுகி விடாமல் இருக்க ஆலோசனையாகவே கருத்துகளை வெளியிட்டேன். புரிய வேண்டிய மனித மூளைகளுக்கு புரிந்து விட்டது.சிறு மூளையில் மட்டுமே ஜீவிப்பவற்றுக்கு வயிற்றுக்கு மட்டுமே சோறிட முடியும்.
வார்த்தை விளையாட்டு - உமது ஒரு பக்கத்தை காட்டுகிறது .சம்பந்தமே இல்லாதவார்த்தைகள் .
அளவோடு இருந்தால் எல்லாமே நலம் . உங்களுக்குத்தான் ....... நண்பனாக பரிதாப படுகிறேன் .
உங்கள் உள் மனதில் உள்ள வன்மங்கள் எனக்குதானே தெரியும் ?
இத்துடன் நிறுத்தி கொண்டு முடிந்தால் நல்லவற்றையே நினைத்து நல்லதையே பதிவிடுங்கள் .
மீண்டும் கிளறாதீர்கள் .வல்லவனுக்கு வல்லவன் இந்த வையகத்தில் உண்டு .
நண்பர்களாக இருந்தால் ,ஒருவரது பலம்,பலவீனம் மற்றவர்களுக்கு புரிந்தே இருக்கும். ஆனால் அதை வைத்து பொதுவில் மிரட்டுவது, நாகரிக எல்லை மீறுவதாகும். இங்கு நிறைய நண்பர்களின் நிறைய விவரங்கள் எனக்கும் தெரியும். ஆனால் அவை என்னோடு மட்டுமே தங்கும்.அதுதான் நாகரிகம்.Quote:
Originally Posted by esvee
என்னை விட வல்லவனை இதுவரை சந்தித்ததில்லை. இனிமேல் சந்திக்க நேர்ந்தால் மகிழ்ச்சி அடைவேனே தவிர வருந்த மாட்டேன்.
MADURAI - ALANKAR
http://i59.tinypic.com/2058uoo.jpg
1966
CHENNAI - GAIETY
http://i61.tinypic.com/24fwsgi.jpg
”ஹவுஸ் ஃபுல்” நினைவுகள்
பகுதி ஒன்று..
ஹாய் ஆல்..
அந்தக்கால மதுரை தியேட்டர்களைப் பற்றி சில பகுதிகளாய் எழுதிப் பார்க்க உத்தேசம் என்றவுடன் நினைவுப்புறா மனதினிலிருந்து எழுந்து மெளஸருகில் அமர்ந்து என் விரல் விளையாடுவதைப் பார்க்க ஆரம்பித்தது..
அதாகப் பட்டது அறுபதுகளின் இறுதியில் என் தாய் தந்தையருக்கு எட்டாவதுமகனாகப் பிறந்த இளங்குருத்தாகிய நான் ( “பக் பக்..ஏன் ஆரம்பத்திலேயே பொய் சொல்றே” “ஹேய் மடப்ப்ரா.. ஸாரி டைப்போ மடப்புறா..நீ என்ன என் மனசாட்சியா..இப்படில்லாம் கொத்தப்படாது..சமத்தா வேடிக்கை பாரு”) என்ன சொல்லிக்கொண்டிருந்தேன்… எட்டாவது பையன் (எனக்கு முன் இருவர் பிறந்து ஒருவர் பிறப்பிலேயே மரிக்க, இன்னொரு ஐந்து வயது சகோதரி நான் பிறப்பதற்கு சிலவருடங்கள் முன் இடிந்து விழுந்த சரஸ்வதி ஸ்கூலில் (முரளி சாருக்குத் தெரிந்திருக்கலாம்)இடிபாட்டில் இறந்து போய்விட்டதாக அம்மா சொல்லியிருக்கிறார்) ஆகப் பிறந்த நான் வளர்ந்தது கல்லூரிப்படிப்பை முடித்தது எல்லாம் தேவி தியேட்டரின் அருகிலிருந்த கிருஷ்ணா ராயர் தெப்பக்குள வெஸ்ட் தெருவில் இருந்த எங்களது வீட்டில் தான்..
எனில் சுயசரிதையை விட்டால்..தேவி தியேட்டர்.. வீட்டின் ஆரம்பம் ஒரு தெருவென்றால் வீட்டின் முடிவு அடுத்த தெரு .( நீளமான எட் கட்டு வீடு) கொல்லைப் புறக் கதவைத்திறந்து வலதுபக்கம் பார்த்தால் சற்றுத் தொலைவில் தேவி தியேட்டர் வாசல் தெரியும்.. அங்கு தான் வரும் புதுப்படங்களின் கட் அவுட்கள் எல்லாம் பார்த்து ரசித்திருக்கிறேன்
தியேட்டர் வாசலில் இருந்து தியேட்டர் போவதற்கு ஒரு மணல் பாதை.. அதற்கு முன்னாலேயே பாதியில் இடது புறம் எண்பது பைசா தொண்ணூறு பைசா – ஆண்கள் டிக்கட் வலது புறம் 1.45. 2.90 டிக்கட்.. பின் ஒரு பெரிய கேட்..
புதுப்படம் ரிலீஸானால் க்யூவில் நிற்கும் போது அந்த ப் பெரிய கேட் வாசலில் ஒரு தலை நரைத்த நபர் குட்டிக் குட்டிக் கருங்கற்களை மிக்ஸியில் அரைத்தால் எழும்பும் ஒலியைப் போல ஹேய் ஒழுங்கா நில்லுப்பா கூட்டம் போடாதே எனச் சத்தம்போட்டு கையிலிருக்கும் ஒரு குச்சியால் தட் தட் எனக் கம்பிகளையும் தட்டுவார் – அவர் உள்ளிருந்த படியே..
என்னை சின்ன வயதில் எல்லாப் படங்களுக்கும் அழைத்துச் செல்வது அம்மா தான்.. என் சகோதரிகளுடன். . மூத்த அண்ணன் ஸ்டேட்பாங்க்கில் வேலைக்குச் சென்று விட இரண்டாவது அண்ணன் கல்லூரியில் பியுசி படித்திருந்த காலகட்டம்.. மூத்த அக்கா கூட கோவைக்கு வேலைக்குச் சென்றுவிட்டதாய் நினைவு..
எனில் பார்த்த படங்கள் கணக்கில.. வயது விவரம் தெரிவதற்கு முன்பே பார்த்த பல படங்களில் சில எங்கிருந்தோ வந்தாள், நாளை நமதே, சவாலே சமாளி, தர்மம் எங்கே குலமா குணமா.வைர நெஞ்சம்... திடீர் திடீரென பழைய படங்க்ளும் போடுவதுண்டு அப்படிப்பார்த்த படங்கள் சிவகவி, அலிபாபாவும் நாற்பது திருடர்களும் சபாஷ் மீனா..இன்னும் இன்னும்..
அலிபாபாவும் நாற்பது திருடர்களும் சமயத்தில் தான் கண்ணாக்குத் தனியாகப் படம் பார்க்க முடியும் எனத் தெம்பு வந்து என்னிடம் தொண்ணூறு பைசா கொடுத்து அனுப்பினார்கள்..ஒரு மேட்னி ஷோ.(காரணம் நான் வளர்ந்துவிட்டேனே மம்மி! அது அடுத்த பாரா)
அதற்கு முன் தான் டெஸ்ட் ட்ரைவ் என்பது போல சாந்தி தியேட்டரில் (மதுரை) மன்னாதி மன்னனுக்கு இளைய சகோதரி அம்மா எனப் போய் பார்த்த போது டிக்கட்டிற்கு (இந்தப் பையனை எல்லாம் பெண்கள் டிக்கட்ல விட முடியாதும்மா..ஆளு பாரு வளத்தியா இருக்கான்…: டிக்கட் கொடுக்கலேன்னா போ.. ஏன் கொழந்தையக் கண்ணு வைக்கறே என அம்மா திட்டி..கண்ணா இந்தா தொண்ணூறு காசு போய் ஆண்கள் செக்ஷன்ல ஒக்காந்துக்கோ என அனுப்பி- மறக்காம இண்டர்வெல்ல எட்டிப் பாரு – எனச் சொல்லி அனுப்ப, நான் சென்று ஆசையாய் அமர்ந்து படம்பார்த்து இண்டர்வெல்லில் எழுந்து நிற்க திரும்பிப் பார்த்த அம்மாவின் கண்களில் நிம்மதி.
இப்படியாகத்தானே மற்ற தியேட்டர்களுக்கும் தனியாகச் செல்ல எனக்கு வாய்ப்பு கிடைத்தது ( ஒன்பதாம் வகுப்பு என நினைக்கிறேன்)
தேவி தியேட்டர்- வீட்டின் அருகாமை என்பதால் படம் பார்ப்பதும் சுலபம்..புதுப்படம் வந்தாலும் வீக் டேஸில் எப்படியாவது நின்று பார்த்தது உண்டு.. தெரு முனை திரும்பினால் சாலைகடக்காத இடது புறத்தில் ஒரு டீஸ்டால் ஒரு பெட்டிக்கடை..சாலைகடந்தால் எம்.ஆர்.எஸ் மணி சைக்கிள் கடை அதை ஒட்டி பார்பர் ஷாப் இட்லிக்கடை பின் ஒருவெற்றிலைபாக்குக் கடை (அந்த இட்லிக்கடைக்கே சொந்தம் என நினைக்கிறேன்) குண்டாக இருக்கும் ஒரே ஜாடையில் இருக்கும் சகோதரர்கள் அந்த வெ.பா.கடையில் எப்போதும் இருப்பார்கள் ஈவ்னிங் நைட் ஷோவில் அந்தக் கடைகளில் கூட்டமாயிருக்கும்..கோல்ட் ஸ்பாட் பொவொண்டோ, கோல்ட் ஃப்ளேக் ப்ளெய்ன் என சேல்ஸ் தூள் பரத்தும்..
தேவியில்பார்த்த பழைய படங்களில் இப்போது நினைவுக்கு வருபவை படித்தால் மட்டும் போதுமா, போலீஸ்காரன் மகள், வானம்பாடி, ஆலய மணி., பாலும் பழமும்..இந்த ஆலயமணி கொஞ்சம் மறக்க முடியாது..
அப்போது என் இரண்டாவது அண்ணன் கல்லூரி முடித்து குவைத் சென்று விடுமுறைக்கு வந்திருந்தார்.. வா போலாம் நைட் ஷோ என அழைத்துச் சென்றார்.. பார்த்து விட்டு வீட்டிற்கு வந்து பூட்டியிருந்த கம்பிகேட் திறந்து திண்ணை வழியாக குறுகலான மாடியில் ஏறி மொட்டை மாடியிலேயே தூங்கிவிட்டோம் (சூடு குறைய ஏற்கெனவே தண்ணீர் தெளித்து வைத்திருந்தோம்)
அதன் பின் வந்த நான்கு நாட்களில் இரவெல்லாம் மொட்டை மாடி தான்.. ஊர் அடங்கி நிசப்தமாய் இருக்கையில் தேவி தியேட்ட்ரில் இருந்து இரவுக் காட்சி கொஞ்சம் சத்தமாய்ப் பாட்டுக் கேட்கும்.. நான்கு நாட்களும் அண்ணனும் என்னுடன் மொட்டை மாடியில் தூங்கியதால் யாரும் ஆட்சேபம் சொல்லவில்லை..தொடர்ச்சியாக கண்ணான கண்ணானுக்கு அவசரமாவில் ஆரம்பித்து சட்டி சுட்டதடா பாட்டு வரை கேட்டு பின் தியேட்டர் விட்டு ஜல் ஜல் கலகல பேங்க் பேங்க் டங் டங் என சத்தமிட்டு இரவுக்காட்சி முடித்த ஜனத்தின் ஒலிகள் கலைந்த பிறகு தான் தூங்கியிருக்கிறேன்..(அவர் லீவ் முடிந்துசென்றுவிட மொ. மா அனுபவத்திற்கு ஒரு முற்றுப் புள்ளி)
நினைவலைகள் கொஞ்சம் முன்னும்பின்னுமாய் அடிக்கின்றன.. எதற்கோ ஸ்கூலில் அரை நாள் திரும்பி வந்து அம்மாவைத் தொந்தரவு பண்ணிப் பார்த்த படம் வைர நெஞ்சம்.. அப்புறம் நாளை நமதே ரிலீஸின் சமயத்தில் ஹவுஸ் புஃல் ஆகி விட எண்பதுபைசா டிக்கட்டை இரண்டும் இரண்டும் நான்கு ரூபாய்க் கொடுத்து – பாவம் கண்ணா வோட முகம் வாடிடுச்சு எனக் கூட்டிச் சென்றது (ஐய ஏன் இந்தச் சின்னப்புள்ளய இந்த எம்சியார் படத்துக்கு கூட்டி வந்துருக்க.. ஏன் உனக்கென்ன டிக்கட் கொடு) ம்ம்
சாந்தி தியேட்டர் – மேலமாசி வீதி நேரு ஆலால சுந்தர வினாயகர் கோவில் தாண்டி இருக்கும்.. நுழைவாயிலைக் கடந்து சிறிது தூரம் நடந்து உள் செல்ல வேண்டும்.. மோஸ்ட்லி பழைய படங்கள் தான்.. வெள்ளி வெள்ளி ரிலீஸாகும் விட்டுப் போன பல பழைய படங்களை இங்கு தான் பார்த்திருக்கிறேன்..
குறிப்பாக என்னைமாதிரி லெஸ்பாக்கெட் மணி ஹோல்டருக்கெல்லாம் பஸ்காஸ் கொடுத்து கலெக்டர் ஆஃபீஸ் அருகில் இருக்கும் மினிப்ரியா சினிப்ரியா சுகப்ரியா போவதென்றால் காஸ்ட்லி சமாச்சாரங்கள்..எனில் அங்கு வந்த புதுப்படங்களை ஓடி முடித்ததும் இங்கு போடுவார்கள்.. மோகம் முப்பது வருஷம், மன்மதலீலை எனப் பார்த்திருக்கிறேன்..
நவராத்திரி முதன் முதல் பார்த்தது இங்கே தான்.. பார்த்துவிட்டுப் புரியாமல் வீடு வந்து அக்காவிடம் பேந்தப் பேந்த முழித்தவாறே ஏன் ஒன்பது சிவாஜி வராரு அவர்கள் ரொம்ப சஸ்பென்ஸ் வைத்து அப்புறம் சொல்றேன் என டபாய்க்க கடைசியில் .. அதாவது கண்ணா உலகத்தில ஒரே மாதிரி ஒன்பது பேர் இருப்பாளோன்னோ.. அதான் படம்.. என குன்சாகச் சொன்னது நினைவுக்கு வருகிறது..
அப்படியே சாந்தி தியேட்டர் ரோட்டிலேயே ஒரு மிதி மிதித்து இடது புறம் திரும்பினால் கோவில் போகும் பாதை கொண்ட கசகசா ரோட்டின் நடுவில் சென் ட்ரல் தியேட்டர்.. அங்கு பார்த்த படங்களும் கணக்கில பட்டிக்காடா பட்டணமா சத்திய சுந்தரம் வறுமையின் நிறம் சிகப்பு ஆதிபராசக்தி.. ராம ஹனுமான் யுத்தம்..
சென் ட்ரல் தியேட்டரில் இளைய சகோதரிக்குக் கல்யாணம் ஆகி வந்திருந்த புது அத்திம்பேருடன் பார்த்த படம் ( மேலே 2.905க்குக் கூட்டிச் சென்றாராக்கும்) சட்டம் என் கையில். படம் பார்க்கையில் கமலின் வெளி நாட்டுக் காதலி இறந்து விட்டதாக கமல்ஹாசன் மதுக்களுடனும் மாதுக்களுடனும் பாடும் சொர்க்கம் மதுவிலே பாட்டில் எதேச்சையாக என்னைப் பார்த்த அத்திம்பேர் திடுக்கிட்டுப் போனார்.. என் இருகண்களிலிருந்தும் கண்ணீர் வழியத்துடைத்து கொண்டிருந்தேன்.. கண்ணா..இதெல்லாம் படம் தான்ப்பா.. இப்படி உணர்ச்சி வசப் படக் கூடாது என அவர் சொல்ல இல்லை அத்திம்பேர்..படம் பார்த்தா கண்ணுல தண்ணி வருது எனக்கு எனச் சொல்ல மறு நாளே டிவிஎஸ் ஆஃபீஸ் பின்புறம் இருந்த கண் டாக்டர் சுப்பராமனிடம் (அவரிடம் ஒரு ஸ்பெஷாலிட்டி.. ஒரு பத்து ரூபாய் தான் ஃபீஸ்.. அப்புறம் ஒருவருடத்திற்கு வாங்க மாட்டார்.. ) அழைத்துச் சென்று அவர் தினசரி வா..மருந்து போடுகிறேன் எனச் சொல்ல தொடர்ந்து ஒரு மாதம் போய்ப் போட்டுவிட்டு (குட்டிக்குட்டி ஸாம்பிள் ட்யூப் தான் .. டபக்கென பிசுக்கி கண்ணில் போட கண் பசைபோட்டற்போல் ஒட்டிக்கொண்டு கொஞ்சம் எரிந்து பத்து நிமிடம்கழித்து தான் திறக்கவே முடியும்) வந்ததில் என் படம் பார்க்கும் கண்ணீர் நின்றது)
அதே சாந்தி தியேட்டரில் இருந்து நேர் ரோட்டில் சென் ட்ரலுக்குத் திரும்பாமல் இன்னும் கொஞ்சம் எண்ண சைக்கிளை மிதித்தால் வலதுபுறத்தில் ஆரியபவன் ஹோட்டல்..பின் குறுக்கில்வருகிற ரோடு தான் டவுன்ஹால் ரோடு..அதில் இடதுபுறம் திரும்பி ஒருமிதி மிதித்தால் மாடர்ன் ரெஸ்டாரெண்ட் அதை ஒட்டி லெஃப்டில் ஒய் எம் சிஏ ஆப்போசிட் சைட் ஒரு பூங்கா..பூங்காவின் முன்னால் அந்தக்காலத்தில் குதிரை வண்டிகள் (ஒய் எம் சி ஏ ஆப்போஸிட்) பூங்காவிற்கு அந்தப்புறம் தான் நியூ சினிமா..
வஸந்த மாளிகை, ராமன் எத்தனை ராமனடி, எக்ஸார்ஸிஸ்ட் என நிறையப் படங்கள் இங்கு பார்த்திருக்கிறேன்..கொஞ்சம் சின்ன தியேட்டர் தான்..
சாந்தி தியேட்டரிலிருந்து நேர் ரோட்டில் சென்று டவுன்ஹால் ரோட்டிலும் திரும்பாமல் குறுக்கில் வரும் பெருமாள் கோவில் தெருவிலும் திரும்பாமல் (தெற்குமாசி வீதி திரும்பும் என நினைக்கிறேன்) நேரே ஒரு ரோட்டில் சென்று மெய்ன் ரோட்டிலிருந்து சற்றுக் குறுகலான சாலையில் சென்று திரும்பினால் மீனாட்சி தியேட்டர்..
முதலில் கருவேப்பிலையாய் ஒரு தியேட்டராய் இருந்தது பின் மினி பாரடைஸாகவும் இருந்தது.. மீனாட்சியில் பல படங்கள்.. சின்ன வயதில் ஆராதனா ஒளி விளக்கு, கர்ணன் ( ரீரன்) வாழ்க்கைப் படகு(பகல் பதினொருமணிக் காட்சி!) காதலிக்க நேரமில்லை.. மீனாட்சிபாரடைஸில் பார்த்தது பூவே பூச்சூட வா
கொஞ்ச்ம் மீனாட்சி பாரடைசின் பின்புறம் என்று தான் நினைக்கிறேன்..அமிர்தம் ஏஸி எனப் புதிய தியேட்டர் – அந்த சமயத்தில் கட்டினார்கள்..அங்கு பார்த்தபடங்களில் நினைவுக்கு வருவது ரெய்டர்ஸ் ஆஃப் த லாஸ்ட் ஆர்க், மந்திரப் புன்னகை..
சாந்திதியேட்டரில் இருந்து வலது புறம் திரும்பி நாம் பார்த்த தியேட்டர்கள் சென் ட்ரல், நியூசினிமா, மீனாட்சி மீனாட்சி மினி.ஓகேயா..இனி இடது புறம் திரும்பி ஹிக்கின்பாதம்ஸ் பக்கம் வந்துவடக்குவெளி வீதியிலொ அல்லது குட்ஷெப்பர்ட் ஸ்ட்ரீட்டிலோ(தானே) ஆரம்பத்தில் இருக்கும் ஷக்தி சிவம் தியேட்டர்.. ஷக்தி ஏசி..முதன்முதலில் நான் பார்த்த ஏ.சி.தியேட்டர்..அமர் அக்பர் அண்ட்டோனி (78) முதல் படம்.. அப்போது தான் மணமுடித்திருந்த இளைய சகோதரியும் கணவரும் என்னைத் தவிக்கத் தவிக்க விட்டுவிட்டு அவர்கள் போய்விட்டு வந்தார்க்ள்..அந்தக் கோபத்திலோ என்னவோ இன்றுவரை அமர் அக்பர் அண்ட்டனியைப் பார்த்ததே இல்லை..
சிவம் ஓப்பன் பண்ணிய போது போட்ட படம் தப்புத் தாளங்கள்.. க்யூவில் நின்றும் டிக்கட் கிடைக்காமல் ப்ளாக்கில் வாங்கி உள் சென்றால் உன் சீட் இது என்றார்கள் (எனக்கு அது தெரியாது) பார்த்தால் ஸ்க்ரீனுக்கு அருகாமையில் இரண்டாவது சீட்.. பட ஆரம்பத்தில் என்னடா பொல்லா த வாழ்க்கை எனப் பாடி ரஜினி என் தலையில் கால்வைப்பது போன்ற பிரமை! பின் பழகி விட்டது(முத்லும் கடைசியுமாய் அவ்வளவுகிட்டத்தில் பார்த்த படம்)
அதே போல தீபாவளி ரிலீஸில் அண்டர் லைன் செய்து வைத்திருந்து பார்த்த படம்( நல்லா இருக்கும் நு ஃபீலிங்கில்) சிகப்பு ரோஜாக்கள்.. அஞ்சு ஷோ போட்டு ஓட்டுகையில் டயம் தெரியாமல் மூன்று மணிக்கு மதியம் சென்று டிக்கட் எடுக்க படம் ஏழரைக்குத் தான் எனச் சொல்லி பார்த்து ( நல்லவேளை சீட் கொஞ்சம் கடைசியில் தான் இருந்தது..குட்ட்டித் தியேட்டர் ஆரம்பத்தில் கொஞ்சம் ஏசி..அப்புறம் நிறுத்தி கசகசா..வியர்வை) பத்தரைக்கு வீட்டுக்குச் சென்று ரேழியில் கொசுவலைக்குள் அப்பா உறங்கியிருக்க ஓசைப்படாமல் சென்று கவாங்கவாங்கெனபசித்த வயிற்றுக்கு அம்மா கொஞ்சம் குட்டித்திட்டலுடன் உணவளித்தது மறக்க முடியாது..
தேவி தியேட்டர் ரோட்டை திருவிக சாலை என்றும் வொர்க் ஷாப் ரோடு என்றும் சொல்வார்கள்..தேவி தியேட்டர் பார்த்த படி இருக்கும் இடத்தை வைத்து இடதுபுறம் வலதுபுறம் என இருக்கும் தியேட்டர்க்ள் பற்றி…
அடுத்த பதிவில்
(பர்ஸ்ட் இன் ட்டர்வெல்)
”ஹவுஸ் ஃபுல்” நினைவுகள்
பகுதி இரண்டு..
ஹாய் ஆல்.. கொஞ்சம் போரடிக்கிறேனா..இல்லை என நினைக்கிறேன்..இருந்தாலும் வேறு வழியில்லை..
கலையாம் நடிப்பினைக் காட்டும் அரங்கில்
அலைகள் அடிக்கிறதே ஆம்..
தேவிதியேட்டரின் இடது புறம் ஒர்க் ஷாப் ரோட்டில் மன சைக்கிளை ( சொல்ல மறந்துவிட்டேனே.. மதுரையில் நான்பயன் படுத்திய வாகனங்கள்…பாண்டியன் பேருந்து, கனமான உயரமான ராலே சைக்கிள் (டாடியினுடையது) புத்தம்புது ஹீரோ சைக்கிள் (அத்திம்பேரினுடையது) லூனா மொபெட், அண்ணனின் சில்வர் ப்ளஸ்) ஓட விட்டால் ஆறு முச்சந்தி வரும்..அதில் குறுக்கால் சென்றால் ஆட்டுமந்தை, மாவட்ட மைய நூலகமருகில் குட்டி ரெளண்டபெளட், தாண்டினால் சிம்மக்கல்..போவதற்கு முன் இடதுபுறம் நுழைந்து சென்றால் கல்பனா தியேட்டர்..
வெய்ட் வெய்.ட் ..இந்த ஆட்டு மந்தை என்று சொன்னேனே..அதற்கு முன் ஒரு பெரிய பஸ்களை எல்லாம் ரிப்பேர் செய்யும் மிகப்பெரிய ஒர்க்ஷாப் இருந்தது..அதை இடித்து அங்கு இரண்டு தியேட்டர்கள் கட்டினார்கள்..தீபா ஏசி ரூபா ஏசி.. தீபாவில் சிகப்பு சூரியன் பார்த்த நினைவு.. பின் ஆங்கிலத்தில் ப்ரொடெக்டர், போல்டர் கீஸ்ட் எனப் பார்த்த நினைவு.. சில காலத்தில் அந்தத்தியேட்டர்கள் கொஞ்சம் பலான பிட் ஓட்டும் தியேட்டர்களாய் மாறியது ஒரு சோகம் (ரொம்ப ச் சின்னவை தான்)
கல்பனா தியேட்டரில் பார்த்த படங்கள் கணக்கில..மோஸ்ட்லி பழையபடங்கள்.. பார்த்து நினைவிலிருக்கும்புதுப்படம் செளந்தர்யமே வருக வருக..காரணம் மூத்த சகோதரி லீவில் வந்திருந்த் போது ரொம்பக் குடும்ப உறவுகளை அழைத்து (ஒரு பதினைந்து பேர்) சேர்ந்து போய்ப் பார்த்த படம்..!
கல்பனா தியேட்டரிலிருந்து மெய்ன் ரோட்டிற்கு வந்து யானைக்கல்லில் கீழ்ப்பாலம் இறங்காமல் சென்றால் இடதுபுறம் ஆல்பர்ட் விக்டர் ப்ரிட்ஜ் எனப்படும் மேற்பாலம் வரும்..அதில் செல்லாமல் கீழ்வழியாகவே சென்றால் நெல்பேட்டை..பின் வெத்தலைப்பேட்டை கம் சிந்தாமணி டாக்கீஸ்.. இந்த சிந்தாம்ணி டாக்கீஸில் பார்த்தபடங்களும் நிறைய.. உலகம் சுற்றும் வாலிபன், திரிசூலம்..என.. வீட்டிலிருந்து சின்னவயதில் செல்வதென்றால் மெய்னாக குதிரை வண்டி வைத்து நான் முன்னால் ஏற அம்மா அக்காகள் புடை சூழ இங்கு சென்றிருக்கிறேன்.. திரும்பும் போது ரிக்ஷா(இரண்டு) அல்லது குதிரை வண்டி..
பக்கத்துத் தியேட்ட்ருக்கெல்லாம் சென்றால் ஒன்றும் சொல்லாத அப்பா இப்படி இந்தத் தியேட்டர்களுக்கெல்லாம் (மோஸ்ட்லி ஈவ்னிங்க் ஷோ) போய் வந்தால் வரும் வரை வாசலிலேயே அமர்ந்திருப்பார்.. என்ன படமோ போ..அப்படியாவது அவ்வளவு தூரம் போகணுமா..எனச் சொல்ல அம்மா ஏதோ முணுமுணுத்தபடியே உள் செல்வாள்..பின் சுடச்சுட இரவுடிஃபன் தயாராகும்..(அப்பா ஏற்கெனவே சாப்பிட்டிருப்பார்) அப்பா உறங்க ஆயத்தமாகி (ஷார்ப்பா ஒன்பதரை பத்துமணிக்கெல்லாம் தூங்கிவிடுவார்)ப் படுத்ததும் அவரை டிஸ்டர்ப் செய்யாமல் பார்த்த படத்தை ஹிஸ்ஹிஸ்ஸென ஒலியெழுப்பாமல் நானும் சகோதரிகளும் பேசியபடி தோசையோ சப்பாத்தியோ சாப்பிடுவோம்.
சிந்தாமணியிலிருந்து சற்றுத் தூரம் இடது புறம் எண்ண சைக்கிளை மிதித்து கீழ மாசிவீதியில் திரும்பினால் ( நேரே சென்றால் நான்படித்த செய்ண்ட் மேரீஸ் ஸ்கூல் அதற்கு இந்தப்பக்கம் உள்ள தெருவில் திருமலை நாயக்கர் மஹால்) சற்றுத் தள்ளி அலங்க்கார் தியேட்டர் வரும்..
அலங்கார் தியேட்டரில் பலபடங்கள்.. பார்த்திருக்கிறேன்..குறிப்பிட்டுச் சொல்வதானால் சொல்லத் தான் நினைக்கிறேன், ஒரு தலை ராகம்..
சொல்லத் தான் நினைக்கிறேன் அம்மா பார்க்கவேண்டும் என நினைக்கவேயில்லை..பக்கத்து வீட்டுப் பொன்னம்மா ஆச்சி நான் போறேன் சினிமாவுக்கு.. ரிக்ஷால தான் போறேன் கண்ணாவை அனுப்பறீங்க்ளா என அம்மாவைக் கேட்க அம்மா அவனைத் தனியாகவெல்லாம் அனுப்ப முடியாது என்று விட எதற்கோ வந்த நான் அதைக் கேட்டுவிட ஒரே அழுகை பிடிவாதம் தான்.. சரி..அவங்க ரிக்ஷால போய்க்கட்டும்.. நாம குதிரைவண்டில போலாம் எனச் சொல்லி கு.வ வைத்துப் போய்ப் பார்த்த் படம்.. படம் பார்த்த போது படம்பற்றி எனக்கொன்றும் புரியவில்லை தான்..இருந்தாலும் சந்தோஷம்..
ஒருதலை ராகம் ராலே சைக்கிளில் போனபோது ஓட்டவே கஷ்டமாஅ இருந்தது..கனம் வேறு..இருந்தாலும் நானும் சில நண்பர்க்ளும் போய் சுலபமாகவே டிக்கட் கிடைக்க – படம் எப்படி இருக்குமோ தெரியலை.. சரி பார்க்கலாம் – எனப் பார்த்தால் சர்ப்ரைஸ்.. எங்க்ளுக்குப் பிடித்துவிட்டது..மறு நாளோ அப்புறமோ விகடன் விமர்சனம் ஓஹோ என்று வர அடித்ததுலக்கி ப்ரைஸ் அலங்கார் தியேட்டருக்கு.. படம் ஓடு ஓடு என ஓடி நூறாவது நாளோ என்னவோ தியேட்டருக்கு பெய்ண்ட் எல்லாம் மாற்றிவிட்டார்கள். மாற்றிய பின் இன்னொருமுறை பார்த்ததாக நினைவு..
அலங்காரிலிருந்து தொடர்ந்தால் அபிராமி தியேட்டர்..(மஞ்ஞில் விரிந்த பூக்கள், கர்ஸ், ஏக் துஜேகேலியே, வா கண்ணா வா, சின்னஞ்சிறுசுகள் எனப் பல படங்க்ள்) அதன் பின் இன்னும்சைக்கிளை ஒரு மிதி மிதித்தால் இடது புறம் திரும்ப கணேஷா தியேட்டர் (!)..( ஓரிரண்டுபடங்க்ள் தான் பார்த்திருக்கிறேன்)..
க்ணேஷா தியேட்டர் வழியாகவும் செல்லலாம்.. அந்த ஆல்பர்ட் விக்டர் மேம்பாலத்தின் வழியாகவும் செல்லலாம் சில தியேட்டர்களுக்கு..அது அடுத்த பகுதியில்
(செகண்ட் இன் ட்டர்வெல்)
“ஹவுஸ் புல் “ நினைவுகள்
பகுதி மூன்று..
க.தியேட்டர் வழியாகவும், மேம்பாலம் வழியாகவும் செல்ல முடிந்த தியேட்டர்கள் சினிப்ரியா மினிப்ப்ரியா சுகப் ப்ரியா..
இந்த சினிப்ப்ரியா மதுரையில் முதன்முதல் 70 எம் எம் தியேட்டர்..மேக்கன்னாஸ் கோல்ட் தான் முதல் படம்.. ஆனால் பார்க்கச் சந்தர்ப்பமில்லை..இன்ஃபேக்ட் தியேட்டர் கட்டி மூன்றாம் வருடத்தில் தான் அந்தத் தியேட்டர் பக்கமே போக முடிந்தது என்னால்..
சினிப்ரியாவில் வைதேகி காத்திருந்தாள், மேக்னிஃபிஷியண்ட் செவன் எனப் பார்த்திருக்கிறேன்..மினிப்ப்ரியா மதுரையில் முதல் ஏ.சி தியேட்டர் பார்த்த படங்களில் முக்கியமானது பதினாறு வயதினிலே
பின் அண்ணா நகர் சுந்தரம் தியேட்டர்..புதியதாய்த் திறந்தது முதல் பார்த்திருக்கிறேன்..அதுவும் என் கல்லூரி விமான நிலையத்திற்கு அருகில் இருந்தது..அங்கிருந்து பஸ்கள் தாவித்தாவிப் பிடித்து இங்கு வந்து பார்த்திருக்கிறேன்.. பார்த்தவை ஆண்பாவம், ஹீரோ (ம்ம் மீனாக்ஷி சேஷாத்ரி டிங்க் டாங்க்) இன்னும் பல..
சரி..ரொம்ப ஆத்துக்கு அங்கிட்டு சுத்தியாச்சு..இந்தப் பக்கம் தேவிதியேட்டரின் வலதுபுறம் ரோட்டில் சென்றால் கர்டர் பாலம் ஆரப்பாளையம் க்ராஸ்..குறுக்கில் சென்றால் பரமேஸ்வரி தியேட்டர் (ஷோலே யாதோன்கி பாராத் புகழ்)..
பின் அந்தக் க்ராஸ் ரோட்டிலேயே நேரே சென்று தேம்பாவணி வளைந்தால் மதி தியேட்டர்.. அங்கிட்டு பொம்முக்குட்டி அம்மாவுக்கு, பூவிழி வாசலிலே..
பின் அதேரோட்டில் வந்தால் அரசரடி வரும்.ம்ம்
ஆரப்பாளையத்திலிருந்து நேரே சென்று இடதுபுறம் திரும்ப குரு தியேட்டர்..பார்த்த் மறக்க முடியாத படங்கள் பயணங்க்ள் முடிவதில்லை முதல் மரியாதை
விட்டுப்போன தியேட்டர்க்ள் என நினைத்தால் ஷா, மது ஏசி, இங்கிட்டு நட்ராஜ், ஜெகதா… குருதியெட்டரிலிருந்து மாப்பிள்ளை வினாயகர் மாணிக்க வினாயகர்.. மதுரைக்குள் இருந்தும் போயே இராத சிட்டிசினிமா, இம்ப்பீரியல்.. அப்புறம் பஸ்ஸ்டாண்ட் அருகில் விக்டோரியா எட்வர்ட் ஹாலின் அருகில் ரீகல் ( எவ்ளொ இங்க்லீஷ்படங்கள், தமிழில் எதிரொலி தான் பார்த்தேன்)
சாந்தி தியேட்டரிலிருந்து வடுகக் காவல் கூடத் தெருவில் வளைந்து (ஆம் ஐ கரெக்ட் முரளிசார்) இடது புறம் திரும்பினால் ஏஷியாவின் பிக்கஸ்ட் எனச் சொல்லப் படும் தங்கம் தியேட்டர்.. ஹப்பா எவ்ளோ படங்கள் அங்கு சின்ன வயது முதல் கல்லூரி வரை..லிஸ்ட் போட்டால் தீபாவளி, தேர்தல் வெற்றி, ஜாமீன் வெற்றி என க் கொண்டாட்டத்தில் வெடிக்கும் சரவெடிகளை விட நீளமாகிவிடும்..ம்ம் தூறல் நின்னு போச்சு, ஸ்பை ஹூ லவ்ட் மி,, தி டீப், காற்றினிலே வரும் கீதம்..முத்து எங்கள் சொத்து ( ஒரு கேர்ள் ஃப்ரண்ட்டுடன் சென்ற நினைவு ஹி ஹி) என..
இப்படியாக தியேட்டர்களிலேயே ஊறி வளர்ந்த சி.க மதுரையை விட்டு பலவருடங்கள் ஆகிடுச்சாக்கும்.. பலவருடங்களும் சீமையிலேயே (?!) வேலை பார்த்த்தால்.. வீடியோ சிடி டீவிடி என்ப் போய் தியேட்டர் அனுபவம் மங்கித் தான் போய்விட்டது..எவ்வளவோ ஸோஃபிஸ்டிகேட்டட் தியேட்டர்க்ள் வந்தும் கூட ..இந்த நாள் அன்று போல் இன்பமாய் இல்லையே…அது ஏன் ஏன் நண்பனே…
மதுரையைப்பார்த்து கிட்டத்தட்ட இருபது வருடமாயிற்று..இதில் சொன்ன தியேட்டர்களில் எவ்வளவு தற்காலத்தில் உள்ளன என்று கூட எனக்குத் தெரியாது.. எல்லாம் என் மனசுக்குள் அப்படியே மாறாமல் இருக்கின்றன..
கட்டுரை சுவாரஸ்யக் குறைவின் அதன் முழுமுதற்பொறுப்பு என்னைச் சாரும் என்றாலும் பார்ட் ரெஸ்பான்ஸிபிளிட்டி ராகவேந்திரர் சாரையே சாரும் (பின் கீற்றுக்கொட்டகை வெற்றுவெளியில் கட்டியது அவர்தானே) எனச் சொல்லி நான் இப்போது எஸ்ஸ்ஸ்கேப்..!
(முற்றிட்டேன்.. இனி நிம்மதிப் பெருமூச்சு நீங்க்ள் விடலாம் )
Hats off chinnakannan.:2thumbsup:
https://www.youtube.com/watch?v=2uSqufRgE5AQuote:
Originally Posted by Gopal,S.
அடுத்த முறை சென்னை வரும்போது நீங்கள் என்னை சந்திப்பீர்கள்.
உங்கள் இந்த விருப்பத்தை நான் நிறைவேற்றி உங்களை மகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்துவேன் சார் !
:smokesmile:
அழகு...உணர்ச்சி...விருந்து....மதிமறக்க செய்யும் மனிதனை அவன் நிலையிலிருந்து கோபால் சார் !Quote:
Originally Posted by gopal,s.
ஏன் கோபால் சார்.....
இத்தனை பேரை ஏன் போ...ன்ற ?........எல்லாரும் இருக்கட்டுமே ?
இதுதான் சாக்குன்னு ...வராதவங்கள கூட போ...ன்ற ?
எல்லாரையும் உடனே நீங்க திரிக்கு வா,...ன்ற ! ஓகே ?
Rks
நன்றி கோபால் சார்.. நேற்று முழுவதும் மதுரை நினைவுகளிலேயே மூழ்கியிருந்தேன்..ம்ம்
தங்கள் மூத்த சகோதரர் சுப்பு என்பவரை சந்தித்துள்ளேன். அவரே பாதி உயரம் கூட தொட முடியவில்லை. இளைவர் நீரா......எனக்கு நம்பிக்கையில்லை.Quote:
Originally Posted by RavikiranSurya
அண்ணனை நீங்கள் சந்தித்தது மகிழ்ச்சி. ஒரு 10 அல்லது 15 நிமிடம் மேல் அந்த சந்திப்பு நிகழ்ந்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்று நினைக்கிறன்.Quote:
Originally Posted by Gopal,S.
என்னுடைய அண்ணன் என்பதால் கூறவில்லை, ஆனால் உங்களுக்கு தெரியவேண்டும் என்பதால் பதிவிடுகிறேன்
அண்ணனுக்கு ஒரு குணம் உண்டு, அது அவருடைய பலகீனம் என்று கூட ஒரு விதத்தில் வைத்துகொள்ளலாம். அதாவது மற்றவர்கள் அவரை முழுவதும் ESTIMATE செய்ய விடமாட்டார். வித்தையை கற்பிக்கும் குரு தனக்கென ஒரு வித்தையை வைத்திருப்பதை போல....நீங்கள் அவர் இப்படிதான் என்று நினைக்கும் தருணம் ...அவருடைய இன்னொரு பரிமாணம் வெளிப்படும் கோபால் சார் ! QUITE UNASSUMING IT WOULD BE !!!!
உங்கள் தொனியை படிக்கும்போது ... இந்த பாடலிலும் ஒருவர் அண்ணனை அப்படிதான் நினைத்து பாடல் வழி உரைப்பார் ...அதற்க்கு அண்ணன் என்ன செய்கிறார் என்று பாருங்கள்....கிட்டத்தட்ட என் அண்ணனும் அப்படிதான் என்று வைத்துகொளுங்களேன் ! :smokesmile:
https://www.youtube.com/watch?v=81rltJE-QRg
மன்னிக்கணும் நண்பர்களே.
இந்த பதிவை என்னால் முழுமையாக ஒரே பதிவாக போட முடியவில்லை. அதனால் 6 பகுதிகளாக பிரிக்க வேண்டியதாயிற்று .
சிரமத்திற்கு மன்னிக்கவும் .இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ் 2010 மும்பை பிரிவில் வெளி வந்த கட்டுரை
http://static.indianexpress.com/m-im...700_motion.jpg
IT'S 9 p.m. and the heat of the day is still to melt away. On any other night, most homes in the village of Mayani in Maharashtra's Satara district would have turned off their lights by now. But this is no ordinary night. The lights are off, but the day has just begun for Mayani's 15,000-odd residents. They strain their ears to catch the sounds from a loudspeaker installed in a huge ground in the heart of the village. A crackling voice asks them to leave whatever they are doing and come to watch the "action-filled, fighting-filled, high drama, Maidan-e-Jung".
Abbaso Massa, the unit hand of Amar Touring Talkies who is on the mike, makes the "South Indian film" dubbed in Hindi seem like the best thing to have happened to both the film industry and Mayani. After that, it doesn't require much persuasion for most villagers to succumb to Massa's marketing skills. For, this is the moment they had been waiting a year for—their tryst with 35 mm cinema loaded on the green trucks that trundle through the dusty fields every March.
Slowly, a trickle streams into the open ground where Amar Touring Talkies has set up its bamboo poles, loudspeakers, sound system and generator sets, covered the enclosed area with white tarpaulin on the sides, secured entrances with ropes and installed the 34-ft-by-14-ft white screen with a black border under the open sky. The two projectors secured inside the green truck—which also holds a DVD player, rectifier, mike, safe and controls for lights and generators—are ready for action.
Massa hurriedly scrambles down the van to rewind the spools of Maidan-e-Jung on what looks like a spinning wheel but is called 'the rewinder'. In seconds, a crowd gathers around him. Outside, the ticket booth has opened its window and tickets priced at Rs 15 sell briskly as families with chatais tucked under their arms, groups of youngsters and a clutch of kids shuffle into the enclosure to catch the trailers of Raaz and Diljale.
..(contd)
By 10 p.m., Asan Bagwan, the 55-year-old owner of Amar Touring Talkies, has decided that he has a big enough crowd. A few villagers, who had been debating outside on whether to opt for Maiden-e-Jung at Amar Talkies or Arjun—The Warrior at the nearby Balkrishna Touring Talkies, also walk in, lured by the sound of the first scene that has the hero perched atop a mountain about to attack a convoy. Claps and whistles fill the air. Mayani's ten-day tryst with touring talkies has begun.
l l l
This is the kind of cinematic experience most of rural Maharashtra has grown up with. A tradition that started in the 1960s and, despite all odds, is still alive and on the move in the state.
"The touring talkies started sometime in the '60s. I started in 1963. In those days, people would buy an old truck, paint it in bright colours and fit it with projectors. You could get second-hand Japanese or German projectors for Rs 7,000. I started my company with a total investment of Rs 20,000," says 71-year-old Saroj Vasudev Inamdar, owner of Alankar Touring Talkies, one of the oldest in the state. Though there are about 40 touring talkies in the state, only six are active in western Maharashtra, while others operate mainly in the Vidarbha and Marathwada regions.
Typically, the talkies travel to about 10 villages in Satara district from October to April, pitching their tents and screens for 10-15 days at each place to coincide with the religious yatras that take place in those areas. "That is the time when people come in large numbers, including from the surrounding villages, for a darshan at the temple after which they spend time at the mela that comes up simultaneously and at the end of the day, make a beeline for our tambu (tent) screenings," says Inamdar, sweeping a glance at the fair being put together a few metres away.
.(.contd)
A giant Ferris wheel is already up, as are some colourful rides, including a 'Brake Dance' canopy. Sweet shops with their colourful shamianas have started to line the road outside the open field, stacking up bright yellow jalebis. The Yashwant Baba Yatra is held every year in Mayani for 10 to 15 days in March. This is also the only time that villagers get to watch movies on 35 mm, with six screens simultaneously showing films in the open area from six in the evening to six in the morning.
"People come with their families and spend the entire night watching films. They catch one show at one talkie at 6 p.m., then decide which one to see at 9 p.m., followed by two more shows, one at midnight and the following at 3 a.m.," says Bagwan, whose father started Amar Talkies years ago along with his brothers. Earlier in the day, his tempos had made the round of the village to announce the screening of Maidan-e-Jung and distributed pamphlets.
Across the road, Balkrishna Touring Talkies is screening Arjun—the Warrior. The two companies have little competition today as the other four—Alankar Talkies, Anup Talkies, Krishna Koyal Talkies and Laxmi Talkies—will only set up their paraphernalia the next day. No one is unduly worried. They know the crowds will keep coming for the next10 days to each of the six screenings.
"Masur, a neighbouring village, was a bit low-key but Mayani should be better," says Inamdar. By the end of March, the talkies will move to Shignapur, and then they will go into overdrive. "In Shignapur, we will have screenings 24 hours a day. Here in Mayani, we couldn't pitch the tents because of the winds, but there, we will put up tents on the hillsides. We hope to draw over 500 people for every show. We were the first people to devise the concept of black tents in 1994, after which the screening of films in daytime became possible," says Nitin Deshpande of Alankar Talkies. The movie caravan will roll into other villages—Pusegaon, Pali, Aundh, Kole, Javel—all within 50 to 100 kilometres of each other.
..(contd)
THE world of touring talkies is a self-contained one. The 10-odd people who travel with each unit carry their utensils, beds and belongings. The owners, most of whom hail from Vaduj in Satara district, make it a point to be there during the screenings. Working just six months a year on the talkies, most have other businesses ranging from agriculture to small stores. The employees, most of whom are now in their sixties, are old hands, recruited when they were in their twenties.
By now, they know just what the audience wants. The most popular films, they say, are Marathi, followed by South Indian action films. "Hindi and English (dubbed in Hindi) don't do too well here. Once, when we were about to show Dhoom at one of the villages, people tore down the poster and asked us to show the Marathi hit Harve Kumkum," says Tushar Tarlekar, a unit worker with Amar Talkies. Tarlekar travels six months with the group, earning a total of Rs 10,000. When he is not touring, he helps his mother run an eatery in Satara.
Interestingly enough, some of the talkies even manage to hold a premiere of some Marathi movies and get actors like Milind Gunaji or Upendra Limaye to put in an appearance at the show. Most owners are also distributors and that helps bring in popular films. Anup Talkies is one of the few companies that has showed Hollywood films dubbed in Hindi. "I showed 2012 at the last place and it had a reasonably good response," says owner Anup Jagdale.
The owners have also worked out their own formula for attracting crowds. "Mythological films are great hits. We also prefer them as they attract women and women always come with their children or husbands, which means more numbers. But women don't stay late. So we show these films first. The late night screenings are confined to action films as there are only men left in the audience by then," says Bagwan.
..(contd)
According to Jagdale, who is also president of the Touring Talkies Association of Western Maharashtra, there is a tacit understanding amongst all members that there will be no screening of adult or "bold" films. And while there are stories of people demanding the rewinding of such scenes or a steamy song, owners say they do not really give in to the 'once more' cries.
A six-month travelling stint costs each company approximately Rs 70,000 and the profits are unpredictable. In fact, the dwindling fortunes of the talkies are a matter of concern for the owners. "There is little left in this business now," says Bagwan, who has decided against travelling to any other village and will only participate in the yatra in his hometown Mayani.
TV, cable and cheap CDs available in the market make it tough for the talkies, they say. "We are housefull only during the main one or two days of the fair. The rest of the time, it's a struggle," says Bagwan.
The tough times get the owners nostalgic about the good old days. While Inamdar feels that the '70s were the best period for him, Deshpande says the golden period was 1994-2000. "Cable and TV had still not taken over so much then. But today's times are bad," says Deshpande, who lives in Pune and works in the construction industry while his father and brothers handle the family business in the village.
Yet, no one is quite ready to sound a curtain call. Vijay Mane, a clerk in a school in Mayani, and a regular at the shows during the talkies' 10-day annual halt in his village, insists that nothing can replicate the ambience of open-air viewing with family and friends. "There's a certain magic to it. We have multiplexes in Vitha and Karad nearby but there's nothing like the talkies," he says.
(..contd)
But there is little getting away from the fact that the industry desperately needs a new lease of life. Something that the occasional spotlight on it has failed to deliver—be it the 2006 film Truck of Dreams by London-based film maker Arun Kumar on a young village girl who abandons her life and follows her dreams with the help of a travelling cinema, or Israeli-born combat photographer Torgovnik's photo-essay on the talkies as part of a larger work. Will Road, Movie be able to do better? No one is quite sure. But what they are sure about is that the show must go on.
Enjoy an evening at Touring talkies that is in its last lap in the city
http://www.thehindu.com/multimedia/d...O_1543993f.jpg
Speakers blared out popular yesteryear numbers, people opted for the thara (sand filled ground) ticket costing Rs.5 to watch their stars on the big screen, the murukku selling boy in a sprightly voice invited the crowd to taste the crispy snack…
Inside the world of tent kottayi (touring talkies)city’s cinema-crazy people relived tinsel town’s make-believe world. It used to be a major source of entertainment. Earlier there were 20 to 30 touring talkies in Madurai. Now only one is left which has a daily evening screening. “We don’t screen new releases but only old popular movies. Now people coming to watch it is also dwindling,” says M. Swaminathan, who has been running the Lakshmi Touring Talkies for more than 45 years in Tirupparankundram.
He rues touring talkies has lost its place to the sophisticated cinema halls. If at all, tent kottayi is remembered more for the experience of community gathering than the entertainment value.
“Watching a film in touring talkies was always exciting,” says R.Murali, Principal, Madura College. “Though there were benches and chairs, people preferred to sit on the sand filled ground to see the movie. There was an instant audience connect. I associate touring talkies with black and white movies.”
“The day when Oliyum Oliyum was telecast on TV, it marked the end of touring talkies,” says Swaminathan. “Everyday the satellite television shows 25 to 30 films. How can we expect crowd at our theatres,” he asks.
To grab peoples’ attention, the screen at this theatre is dotted with dancing lights that flicker to the music and song playing on the screen. “Those days theatre owners would distribute pamphlets to announcethe list of movies scheduled for screening. There were no permanent touring talkies then. Films were screened under thatched roof at different spots. After a fire accident in Tuticorin in 1979, the then State Government banned the use of thatched roof. Nowadays, light roof material (sheets made of waste plastics and tar) is used as a permanent roof at one spot,” says R.S. Rajan, Secretary, Yadharthaa Federation of Film Societies of India.
Earlier, the touring talkies owners would pitch their tents at a place to cash in on the festival season or near some temple during the temple festival in that particular area. “I remember watching a movie when I was in fourth standard. Then, culture of going to a theatre was entirely different, it was a family affair. I remember travelling from Uchipulli village to a nearby place called Ranganathapuram carrying torches in hand in the night to watch MGR’s Padakotti,” recalls M. Shanmugarajan, film actor.
Touring talkies used to be a place where people would sink all differences, economic or caste, and watch films together. Emotionally-driven, they felt proud to be identified as fans of a star. The rivalry between the MGR and Sivaji Ganesan fans are well known in these parts.
Touring talkies also played a major role during elections. They became an effective medium for canvassing. Dr.Murali describes it as a phenomenon that became a folk tradition breaking the class and caste barrier.
Touring talkies offered pure entertainment for less money. The benched ticket costs Rs.10 and if one chooses to take a chair, it costs another three rupees. This was also the place where small cyclostyled books carrying the lyrics of the songs from the movie sold like hot cakes. But alas, all this will soon become history when the last of the touring talkies at Tirupparankundram downs its shutters in three years.
கண்ணா,
மதுரையின் நானாவித தியேட்டர் பிரபந்தம் நன்று! எனக்குமே ஒரு trip down the memory lane ஆக இந்த பதிவு அமைந்தது. ஒவ்வொரு தியேட்டரையும் பற்றி அழகாக பதிவு செய்திருகிறீர்கள். குறிப்பிட வேண்டிய விஷயம் என்னவென்றால் அனைத்து தியேட்டர்களையுமே உங்கள் வீட்டிலிருந்து போகும் வழியைக் குறிப்பிட்டு எழுதிய விதம் ரசிக்கத்தக்கதாக அமைந்திருக்கிறது.
உங்களுக்கு தெரியுமா என்பது தெரியவில்லை. சாந்தி தியேட்டருக்கு முதலில் சந்திரா டாக்கிஸ் என்று பெயர். [உங்கள் தாய் மற்றும் சகோதர சகோதரிகளுக்கு தெரிந்திருக்கலாம்]. அது போன்றே அலங்கார் தியேட்டருக்கு பெயர் லட்சுமி டாக்கிஸ் என்பதாகும். 60-களின் இரண்டாம் பகுதியில் இவை பெயர் மாற்றம் பெற்றன.
ஒரு சில திரையரங்குகள் விடுபட்டு போய் விட்டனவோ என்று ஒரு எண்ணம். வெள்ளைக்கண்ணு, மிட்லண்ட், போத்திராஜா, சரஸ்வதி, மூவிலாண்ட் என்ற ஜெயராஜ், நடராஜ் [by pass road], தினமணி டாக்கிஸ், ஷா போன்றவை என் நினைவிற்கு வருகின்றது.
நீங்கள் குறிப்பிடும் தெரு சாந்தி தியேட்டருக்கு பக்கத்தில் மேலமாசி வீதி ஐயப்பன் கோவிலுக்கு எதிரே அமைந்திருக்கும் தெருவைதான் நீங்கள் வடுககாவல் கூடல் தெரு என்று சொல்கிறீர்கள் என நினைக்கிறேன். இல்லை அதன் பெயர் சம்பந்த மூர்த்தி தெரு. அதனை கல்லறை சந்து என்றும் அழைப்பார்கள். வடக்கு மாசி வீதியிலிருந்து தானப்ப முதலி தெருவை இணைக்கும் தெருவிற்கு பெயர்தான் வடுககாவல் கூடல் தெரு.
சரஸ்வதி ஸ்கூல் விபத்து 60 களின் மத்தியில் நடந்தது நினைவிருக்கிறது. அதில் உங்கள் சகோதரி சிக்கிக் கொண்டதைப் பற்றி கேட்கும்போது சங்கடமாக இருக்கிறது.
ஒரு நல்ல பதிவிற்கு மீண்டும் நன்றியும் வாழ்த்துகளும் கண்ணா!
அன்புடன் .
முரளி சார் தாங்க்ஸ்..:)
எஸ்.. சாந்தி தியேட்டர் சாந்தியாக மாறிய போதிலும் சந்திரா டாக்கீஸ் என்று தான் அம்மா சொல்வார்..
நடராஜ் ஜெகதா என்று சொல்லியிருந்தேனே.. மிட்லண்ட் வெள்ளைக்கண்ணு விடுபட்டதன் காரணம் அவற்றிடம் போனது கிடையாது..(அரசரடி)..அதே போல ஜெயராஜ் ( நரிமேடு தானே..இன்கம்டாக்ஸ் ஆஃபீஸ் சைட்)..
ஷா.. நினைவில் இருந்தது..ஆனால் எந்த இடம் என எக்ஸாக்டாக நினைவிலில்லை..கலெக்டர் ஆஃபீஸ் தானே..? அது போல சரஸ்வதியும்.. அமிர்தம் தியேட்டருக்குப்பின்னாடியா சார்..? அவ்வளவாகப் போனதில்லை.. தினமணியும் போனதில்லை.. இந்த தின மணி, மிட்லண்ட்,வெள்ளைக்கண்ணு பட போஸ்டர்களெல்லாம் ரோஸ், பச்சை ஆரஞ்ச் காகிதத்தில் கறுப்பில் அடித்து “இன்று முதல் மணாளனே மங்கையின் பாக்கியம், கைராசி என மின்சார வாரிய நீள் செவ்வக பாக்ஸில் ஒட்டியிருக்கும் தானே..
போத்திராஜா எப்படி விட்டேன்.. எஸ்..இது பற்றி தேவிகா பற்றி எழுதிய போது எழுதியதால் மற்ந்திருக்கலாம்.. இரண்டு படம் பார்த்தேன்..ஒன்று ஆண்டவன் கட்டளை..இரண்டாவது பாத காணிக்கை.. (80 பைசாக்கு மாடி டிக்கட்!)
பாத காணிக்கையா ஆண்டவன் கட்டளையா நினைவில்லை..செல்லூர் தானே.. 25ம் நம்பர் பஸ் சென் ட்ரல் குலமங்கலம் அதில் ஏறி (அந்த்பஸ் கோரிப்பாளையத்தில் இடது பக்கம் – தேவர் சிலையிலிருந்து வெட்டி உள் செல்லும் என நினைக்கிறேன்) டாக்கீஸ்க்கு முன்னால் உள்ள ரோட்டில் இ\றங்கி படம் பார்க்கப் போனால். ஜாலியாகத் தான் இருந்தது படம் பார்க்கும் போது.. படம் விடும் போது ஒன்பதே முக்காலோ என்னவோ..வந்து சாலையோரம் நின்று நின்று கொண்டிருந்தால் பஸ் வரும் வழியவே காணோ.ம்.. சரி என எதிரில் ஆற்றின் படித்துறையில் தைரியமாக இற்ங்கி (அவ்ளோ ஒண்ணும் தூரமில்லை முரளிசார் இல்லியோ) பொசுக்கென நடக்க ஆரம்பித்தால்…
சுத்தமாக இருட்டு தான்..ஆற்றில் அங்கங்கே சிச்சிறிதாய் தண்ணீர் இருந்தாலும் நடக்க முடியும் தான்..தூரத்தே ஆல்பர்ட் விக்டர் மேம்பாலத்தில் பஸ்கள் செல்வதும் மெர்க்குரி விளக்குகள் அங்கிருந்த படியே ஹாய் கண்ணா எனச் சொல்வதுமாக இருந்தன..
இந்தப் பக்கம் கொஞ்சம் காலை எட்ட வைத்து நடந்து கொண்டிருக்க கொஞ்சம் சற்றுத் தொலைவில் ஏதோ எரிந்து வேறு கொண்டிருந்தது.. ஏதாவது பாடியோ..சேச்சே அப்படில்லாம் இருக்காது..ஒருவேளை இருந்தால்..என இப்படிப் பட்ட எண்ணங்கள் சின்னக் கண்ணன்மனதில் வர இறக்கை இருந்தால் பறந்திருக்கலாம்..எண்ணவோட்டத்திற்கு ஈடாய் நடைவேகம் கூட மாட்டேன் என்கிறது..சே..என நொந்திருந்த போது..தம்பீ…….
அப்போது தான் ஒரு சிற்றோடைபோன்ற தண்ணீரில் கால் வைத்திருந்தேன்.. இந்தக் குரல் அழைப்பது யார்.. கண்ணா..ஏற்கெனவே லேட் .. வீட்டுக்குப் போனால் அப்பா வையும் அம்மா கவலை..அண்ணா எங்கடா போனேன்னு திட்டும்.. இப்போ கூப்பிடறது யார்..
திரும்பினால் வெகு தொலைவில் ஒரு வெளிச்சப் புள்ளி அது மெல்ல மெல்ல என் அருகில் வருவது போல இருக்க…
கொள்ளிவாய்ப் பேய்களும்குறளைப் பேய்களும்
பெண்களைத் தொடரும் ப்ரம்ம ராட்சதரும்
அச்சோ அடுத்தலைன் என்னவாய் இருக்கும்
அடச்சீ கண்ணா அச்சம் விட்டொழி…
பின் என்ன ஒரே ஓட்டமும் நடையும் தான்… பேச்சியம்மன் படித்துறை பின்னால் உள்ள படிக்கட்டுகளில் வந்து ஏற – அங்கு சில ஆள் நடமாட்டம் இருக்க தைரியமாகத் திரும்பினால் அந்த வெ.பு வும் தொடர்ந்து வர.. கிட்டக்கப் பார்த்தால் முண்டாசு கட்டிய ஆள்.. என்ன தம்பி.. தொணைக்கு பேசிக்கிட்டு வரலாம்னு கூப்பிட்டா இந்த ஓட்டம் ஓடுறீங்க என்றா.ன்.. செல்லூர் வாசியோ என்னவோ..
ஹி ஹி எனச் சொல்லிவிட்டு ஏறி இடதுபுறமிருந்த சந்தில் உள்ள ராகவேந்திரர்கோவில் இருந்த திசையில் கும்பிடு போட்டு பேச்சியம்மன் கோவில் கடக்கும் போது நின்றுகும்பிட்டுப் பார்க்கையில்..
பூட்டியிருந்த கோவிலின் உள்ளிருந்த அம்மன் முகத்தில் அழகிய புன்னகை…
(பிற்காலத்தில் இதையே ஒருகவிதையாய் எழுதினேன்)..
யெஸ் குரு.. சம்பந்தமூர்த்தி தெரு தான்.. கல்லறை ஸ்ட்ரீட் நினைவுக்கு வருகிறது.. அதன் முக்கில் ஒரு கனரா பாங்க் இருக்கும் ..ரோடு முடிந்துஇடது புறம் திரும்பினால் தங்கம்.. ரோடு முடிந்த உடனே க்ராஸ் செய்தால் கனரா பாங்க்..அதற்கப்புறம் உள்ள ரோட் தான் டிவிஎஸ் பின்புறம். வ்ரும் டாக்டர் சுப்ப ராமன் க்ளினிக் (ஹோட்டல் சுப்ரீம் எனப் பின்னால் வந்த ரோடா?) அப்படியே நேரே சென்றால்முனையில் காலேஜ் ஹவுஸ் வரும் சரியா?
வ்டுகக் காவல் கூடத் தெருவும் நினைவுக்கு வருகிறது.. தானப்ப முதலி தெரு..எவ்ளோ டைம் அந்தவழியாய்ப்போயிருக்கிறேன்.. அங்கே உள்ள பாண்டியன் மினி சூப்பர் மார்க்கெட் (இப்போதும் இருக்கிறதா) தான் எனக்கு அண்ணா முதன் முதல் ஸ்கூல் யூனிஃபார்மிற்காக மெரூன் காட்டன் பேண்ட் எடுத்துக் கொடுத்தான்..பாண்டியன் சூப்பர் மார்க்கெட்டிலிருது நேர் போய் (வளைந்து நேர் சென்றால் பூமார்க்கெட் ரோடு வரும் (சரியாங்க.. கொஞ்சம் புல் புல் அரிக்குது..ஏதாவது மாற்றம் வந்திருந்தால் சொல்லுங்க)) லெஃப்ட் போனால் சென் ட்ரல்.. அப்படிப் போவதற்கு முன் ஒரு கல்யாணமண்டபம் இருந்தது..அங்கு ஒரு சகோதரியின் கல்யாணம் நடந்தது.. பின் அதுவே மாடர்ன் ரெஸ்டாரெண்ட் டின்மெஸ் ஆக மாறியது என நினைக்கிறேன்..சாப்பாடு பிரமாதமாய் இருக்கும்..
அகெய்ன் தாங்க்ஸ்.:)
ஜெய்ஹிந்த் புரம் முருகன் ஒரே ஒரு தபா போயிருக்கிறேன்.. பார்த்தால் பசிதீரும்..படம்.. அப்புறம் வில்லாபுரம்தியேட்டர்ஸ் விட்டுடுத்து..(வரலாறு முக்கியம் அமைச்சரே!: ) :)
மது ஏசி ஆரம்பித்த போது பார்த்திருக்கிறேன்..சின்ன வீடு அங்குதான் ரிலீஸ் ஆன நினைவு (பிற்காலத்தில் இதுவும் கெட்ட தியேட்டராக மாறிய (படம் ஓட்டும்) நினைவு.) அப்புறம்.. கொஞ்சம் மூணு கிலோமீட்டர் டிராவல் பண்ணினால் பத்மா என ஒரு தியேட்டர் (சரியா).. அங்கு தான் ஊமை விழிகள் பார்த்தேன்..:)
முத்தான 6000 பதிவுகளை மிக சத்தாக தந்த திரு ராகவேந்திரன் சார் அவர்களுக்கு எனது மனமார்ந்த வாழ்த்துக்கள்
வித்தியாசமான தோற்றத்தில் நடிகர் திலகம்
என்றும் எங்கள் குலதெய்வம் எம்ஜிஆர்
http://i62.tinypic.com/30dec1k.jpg
தங்கள் அன்பான வாழ்த்துக்களுக்கு என் உளமார்ந்த நன்றி ராமமூர்த்தி சார்.