malaicharal - oru maan kutti
http://farm5.staticflickr.com/4098/4...0c9740c4_z.jpg
அப்பாடா.. என் சொர்க்கத்துக்கு ஒரு வழியாய் வந்து சேர்ந்து விட்டேன்.
நேற்று அந்தச் செய்தி கிடைத்தபோது இருந்த மகிழ்ச்சியை விட இப்போது இன்னும் அதிகமாக இருந்தது. நேற்று மாலையே நண்பனின் அறைக்கு வந்தபோது இந்த ஒரு வாரமும் தினமும் என் மனதுக்குப் பிடித்த இந்த இடத்துக்கு வந்து விட வேண்டும் என்று முடிவு செய்திருந்தேன்.
அட.. விஷயத்தைச் சொல்லாமல் வளவளக்கிறேன் என்கிறீர்களா ?
நாந்தாங்க சந்தர். என்னை பெற்று வளர்த்தவர்கள் நான் கல்லூரிப்படிப்பை முடிக்கும் வரை வாழ்ந்து விட்டு ஒரு விபத்தில் மறைந்து விட்டனர். சொந்தங்கள் இருந்தும் அவர்களிடமிருந்து தன்னலமற்ற அன்பு மட்டும் கிடைக்கவில்லை. அப்போது கோடையின் புழுக்கத்தில் வீசும் தென்றல் போல சில நண்பர்களின் உறவில் கிடைத்த அன்பால் வாழ்க்கையை நடத்திக் கொண்டிருந்தேன். அதில் ஒருவன் இந்த சுரேந்திரன். ஒரு பெரிய இயக்குநரிடம் துணை இயக்குநராக இருப்பவன். ஏற்கனவே பணம் படைத்த குடும்பத்தில் பிறந்தவன். மேலும் அழகன். அதனால் அவன் செய்யும் வேலைக்கு ஏற்றபடி அழகான பெண்களுடன் சுற்றுவதில் வல்லவன். இந்த மலையின் மீது இருக்கும் சிறிய மலை வாசஸ்தலத்தில் சில கல்லூரிகள் இருந்ததால் அதிலும் அதில் பல அழகிகள் இருந்ததால் அவன் இந்த ஊரில் சொந்தமாக ஒரு சிறிய பிளாட்டை வாங்கியிருந்தான். அவன் படங்களுக்கு தேவைப்படும் கதாபாத்திரங்களுக்கு ஏற்ற நடிகைகளை (மட்டும்) தேர்ந்தெடுப்பதில் அவனுக்கு ஏகப்பட்ட மகிழ்ச்சி. அவன் சொல்லும் பெண்களை அவன் பாஸ்.. அதாங்க அந்த முன்னணி டைரக்டர் வேண்டாம் என்று சொன்னதே இல்லை. எனக்கு மனதில் தனிமை உணர்வு வரும்போது நான் அடிக்கடி இங்கு வந்து தங்குவேன்.
அதிலும் அருகேயிருந்த மலையின் மீது ஒரு தனியான, அழகான இடத்தை ஒரு முறை கண்டு பிடித்தேன். என்று முதல் எப்போது வந்தாலும் நான் அங்கே போகாமல் திரும்புவதில்லை. இப்போது எனக்கு வெளிநாட்டில் வேலை கிடைத்து இன்னும் ஒரு மாதத்தில் கிளம்ப வேண்டி இருந்தது. ஆனால் அதற்கு முன் ஒரு வாரமாவது இங்கே இருந்து தினமும் என் மனதை கவர்ந்த இடத்தில் அம்ர்ந்து இயற்கையுடன் ஒன்ற வேண்டும் என்று தோன்றியதால் வந்து விட்டேன்.
மலைக்கு மேலே போகும் பஸ்ஸில் ஏறி நடுவிலேயே இறங்கி நெட்டையாய் நிற்கும் ஊசியிலை மரங்களின் வழியாக நடந்து ஒரு பாறைச் சரிவில் பள்ளத்தில் இறங்கினால் என் சொர்க்கம் வரும். ஒரு சிறிய நீரோடை. அதன் கரையில் சில மரங்களும் மெத்தென்ற பசும்புல்லுமாய் அது ஒரு தனி உலகம். பச்சை வெல்வெட்டில் வண்ணக் கற்கள் சிதறிக்கிடப்பது போல புல்தரையில் சின்னச் சின்ன பூக்களின் கண்சிமிட்டல். வாகனங்கள் செல்லும் மலைச்சாலை அருகிலேயே ஓடைக்கு மேல் வளைந்து சென்றாலும் அங்கிருந்து இந்த இடம் தெரியாது. மரங்களால் மறைக்கப்பட்டதால் சத்தமும் கேட்காது. பாறையின் மேல் உட்கார்ந்து கொண்டு தலையை வருடும் மேகங்களையும், எங்கோ கத்தும் தொட்டில் குருவியின் கீச் சத்ததையும் கேட்டபடி இருந்தால் பசி, தாகம் கூட மனதில் நினைவுக்கு வராது.
இன்று வ்ந்தபோது லேசாக சாரல் அடித்துக் கொண்டு இருந்தது. ஜெர்க்கினை போர்த்திக் கொண்டு உட்கார்ந்தேன். மேகம் மூடி இருந்ததால் பள்ளத்தாக்கு கண்ணுக்கு தெரியவில்லை. நான் சுற்று முற்றும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோதுதான் எனக்கு பின்னால் சரசரவென்று ஒரு சத்தம் கேட்டது.
திரும்பிப் பார்த்தபோது என்னால் என் கண்ணையே நம்ப முடியவில்லை. ஒரு சின்னஞ்சிறு மான்குட்டி. லேசான தளர் நடையுடன் மரத்தின் பின்னாலிருந்து மெதுவக வெளியே வந்தது. அதன் மருண்ட கண்கள் என்னைப் பார்த்ததும் அதன் நடை நின்றது. நான் அசையாமல் அதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அது மீண்டும் மெல்ல நடந்து என் அருகில் வந்தது. நான் என் அருகில் இருந்த செழித்த பச்சைப் புல்லை கிள்ளி நீட்டினேன். அது யோசித்தபடி மேலும் கீழுமாகப் பார்த்து விட்டு பிறகு இன்னும் அருகில் நெருங்கி வாயால் புல்லைப் பற்றிக் கொண்டது.
அப்போது "ஹய்யா.. நீ இங்கேதான் வந்திருக்கியா ?" என்று ஒரு குரல் கேட்க மான்குட்டி ஒரு நொடி அப்படியே நின்று விட்டு பின் ஒரே தாவலாக துள்ளி குதித்து மரங்களின் பின்னே மறைந்து விட்டது. நான் குரல் வந்த வழியே பார்த்தேன். அங்கே ஒரு வனதேவதை நின்றது. பிரமிப்புடன் பார்த்தேன். ஓ... அது தேவதை அல்ல.. அழகான் மனிதப் பெண்தான்.
அவள் வெள்ளை நிறத்தில் கணுக்கால் வரை மூடிய ஸ்கர்ட்டும் பூக்கள் போட்ட சட்டையும் அணிந்திருந்தாள். தலைமுடியில் ஒரு க்ளிப் போட்டு பின்னால் கட்டியிருந்தாள். காது, கழுத்து, கைகள் எல்லாம் வெறுமே இருந்தன. நான் அவளையே பார்த்தபடி நிற்பதைக் கண்டு என் அருகே வந்தாள்.
"என்ன பிரமிச்சு நிக்கிறீங்க ?"
"இல்லே.. இறக்கையை காணுமேன்னு யோசிச்சேன்"
"இறக்கையா ? எதுக்கு ?"
"தேவதைக்கு எல்லாம் இறக்கை இருக்கும்னு சொல்லுவாங்க"
அவள் கலகலவென்று சிரித்தாள்.
"நீங்க என்னைப் பார்த்து பிரமிக்கிறது போலத்தான் நானும் உங்களைப் பார்த்து பிரமிச்சு போயிருக்கேன்"
"ஏன் ? எனக்கு தலையிலே ராட்சசன் போல கொம்பு காணவில்லையே என்றா ?"
"அச்சச்சோ.. அது இல்லீங்க. எப்படி அந்த மான்குட்டி உங்க கிட்டே பயமே இல்லாம வந்திச்சு ? நான் எத்தனையோ தடவை இது போல இலை எல்லாம் கொடுத்துப் பாத்திருக்கேன். ஆனா பயந்து ஓடிடும். பெரிய மானைப் பாக்கக் கூட முடியாது"
"ஒரு வேளை என்னை அதுக்குப் பிடிச்சிருக்கும். அதுதான்"
"உங்களை எல்லாருக்கும் பிடிக்கும்னு நினைக்கிறேன்"
நான் அவளைப் பார்த்தேன். குழந்தை போன்ற முகம். இளமையான பெண். கள்ளம் தெரியாத பார்வை.
"உன் பேர் என்ன ?"
"ம்ருகநயனி. வித்தியாசமா இருகேன்னு பாக்குறீங்களா ? என் அப்பா ஒரு பெங்காலி. அவருதான் இந்த பேரு வச்சாரு. அதுக்கு மான்விழின்னு அர்த்தம். ஆனா இங்கே எல்லோரும் மிருகம்னு கூப்பிடுவாங்கன்னு அம்மா நயனின்னு கூப்பிட ஆரம்பிச்சுட்டாங்க.அம்மா தமிழ்தான். அப்பா கவிதை எல்லாம் எழுதுவாரு. நான் பிறந்து கொஞ்ச நாளிலே புற்று நோய் வந்து இறந்துட்டாரு. அம்மா சினிமாவிலே துணை நடிகையா இருக்காங்க. நானும் ஒரு படத்துல நடிச்சிருக்கேன். அம்மா இப்போ எனக்கும் சான்ஸ் தேடிகிட்டு இருக்காங்க"
அவள் விடாமல் பேசிக் கொண்டே போனாள். நான் பேச மறந்து அவள் உதடுகளின் அசைவையும், முகத்தை சாய்த்து சட்டென்று நிமிரும்போது தெரியும் கண்ணின் மின்னலையும் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தேன். இந்த முகம் சினிமாவில் வந்தால் நிச்சயம் உலகத்தை மயக்கும் என்று தோன்றியது. ஆனால் அதே சமயம் இந்த கள்ளங்கபடமில்லாத இதயம் பாலில் இருந்து புளித்த கள்ளாக மாறிவிடும் என்றும் தோன்றியது.
"நீங்க என்ன சார் செய்யிறீங்க ?"
நான் சொன்னேன்.
"அப்போ இன்னும் ஒரு வாரம் தினமும் வருவீங்களா ?
"ஆமாம்"
"அப்போ சரி.. நாளைக்கு வரும்போது நாம சாப்பிட நெய்முறுக்கு கொண்டு வரேன்"
மீண்டும் அவள் பேச ஆரம்பித்து முடித்தபோது மரத்தின் நிழலில் சூரியன் மயங்கத் தொடங்கி இருந்தான்.
"உன்னைத் தேட மாட்டாங்களா ?"
"அம்மா ஷூட்டிங் போயிருக்காங்க. வீட்டுல வேற யாரும் இல்லையே சார்"
நான் எழுந்து நடந்தபோது அவளும் மான்குட்டி போல என் பின்னாலேயே வந்தாள்.
பஸ்ஸில் ஏறியபோது டாடா காட்டிவிட்டு திருப்பத்தில் அது திரும்பும் வரை அங்கேயே நின்று கொண்டு இருந்தாள். ஏனோ என் மனதில் இனம் புரியாத ஒரு உணர்ச்சி.
அறைக்கு வந்ததுமே சுரேன் வந்து விட்டான்.
"டேய் மச்சி.. என்னடா விஷயம் ? நீதான் சைவ சாமியாராச்சே . இன்னைக்கு ஒரு சூப்பர் ஃபிகர் சான்ஸ் கேட்டு வந்துச்சு. "
இனி நான் நிறுத்த சொன்னாலும் அவன் நிறுத்த மாட்டான் என்று தெரியும். அவன் உதவி டைரக்டர் என்பதால் அவனிடம் சான்ஸ் கேட்டு வரும் பெண்களை அவன் வசப்படுத்துவது அவனுக்கு சுலபம்..
"ஒரு மாசம் முன்னாலேயே பார்த்தேன் மச்சி. அவளைப் பத்தி விவரமா சொல்லவா ?" என்றான்.
நான் சிரித்துக் கொண்டே தலையணையை அவன் மேல் எறிய "டேய் சாமியாரே... நீ பாறையிலே உட்கார்ந்துகிட்டு கவிதை எழுத்த்தான் லாயக்கு" என்றான்.
அதிலிருந்து தினமும் நான் காலையிலேயே என் சொர்க்கத்துக்கு போவதும் நயனியுடன் பேசிப் பொழுதைக் கழிப்பதுமாகவே ஐந்து நாட்கள் நகர்ந்து போயின. நாளைக்கு ஊருக்குத் திரும்ப வேண்டும் என்று நினைத்தபோது எதையே இழப்பது போல மனதுக்குள் ஒரு சஞ்சலம். அன்று நயனியை கண்டிப்பாக சந்திப்பதாக சொல்லி இருந்தேன். அவளும் என்னிடம் ஒரு முக்கிய விஷய்ம் சொல்ல வேண்டும் என்று சொன்னாள். அந்த மான்குட்டி இன்னும் அங்கேயேதான் சுற்றிக் கொண்டு இருப்பதாகவும் சொன்னாள்.
இந்த ஐந்து நாட்களில் நானும் நயனியும் மனதால் மிகவும் நெருங்கி விட்டோம். நான் ஒரு வேளை அவளைக் காதலிக்கிறேனோ என்று எனக்குள் ஒரு கேள்வி எழுந்தது. ஆறாம் நாள் காலையில் எழுந்தபோது சுரேந்திரன் என்னிடம் வேகமாக வந்தான்.
"மச்சி.. இன்னைக்கு மலைக்கு போகாதேடா "
"ஏன் ? என்ன விஷயம் ?"
"சிறுத்தை ஒண்ணு உலாவுதாம். அதுவும் நீ சுத்துவியே அந்த இடத்தில்தான். பேசாம இங்கேயே இரு"
என் மனதுக்குள் அந்த மான்குட்டி வந்து போனது. இதயம் உறைபனியாய் உறைந்து போனது.
"இல்லேடா.. நான் நிச்சயம் போகணும். உடனே வந்திடறேன்"
நான் கிளம்பி விட்டேன்
( தொடரும் )
