தரிசனம்-1. இரு மலர்கள்.
-----------------------------
தொடர்கிறது...
----------------
எதிரெதிரே பார்த்துக் கொள்ளும்
இரண்டு நட்புயிர்களுக்கு
இடையே நிகழும் அந்த
நிகழ்வை வேண்டுமானால்
சந்திப்பு எனச் சொல்லலாம்.
இரண்டு வாகனங்கள் நேருக்கு
நேர் மோதுவதை சந்திப்பு என்று சொல்ல முடியாது.
அது, விபத்து.
சாந்தியும், உமாவும் அப்படித்தான சந்தித்தார்கள்.
இரண்டு வாகனங்கள் போல.
இரண்டு வாகனங்களும்
சுமந்து வந்தது சுந்தர் எனும்
காதல் பொருளை.
அது ஒரு ஆச்சரியமான விபத்து. அந்த விபத்தினால்
வாகனங்களுக்கு ஏற்பட்ட
சேதங்களை விட, உள்ளே
பாதுகாப்பாயிருந்த பொருளுக்குச் சேதம் அதிகம்.
கணக்குப் பாடத்தில் பலவீனமாயிருக்கும் கீதாவுக்கு
ட்யூஷன் எடுக்க வேண்டுமென
உமாவை, சாந்தி கேட்டுக்
கொள்கிறாள்.
அப்படி ஒரு பழக்கத்தைத் தான்
வைத்துக் கொள்வதில்லை என
மறுக்கும் உமாவை, வற்புறுத்தி
சம்மதிக்க வைக்கிறாள் சாந்தி.
தான் ட்யூஷன் சொல்லித் தரப்
போவது சுந்தரின் வீட்டுக்குத்
தான் என்பது தெரியாமலே
சம்மதிக்கிறாள்... உமா.
இப்படித்தான் விதி ஆடும்
சதுரங்கத்தில் மனிதக் காய்களை இடம் விட்டு இடம்
நகர்த்திச் சிரிக்கும்.
சிரித்தது.
------------------
கீதாவும் சிரித்தாள்.
தனக்கு ட்யூஷன் எடுக்க
வீட்டுக்கு வந்த உமா டீச்சர், தான் சொல்லிக் கொடுத்த பாடத்தை அதிகாலையில் சாந்தியை எழுப்பி விடச் சொல்லி படிக்குமாறு சொன்னதைக் கேட்டு.
"அதை அம்மாகிட்ட சொன்னா
நடக்காது டீச்சர். காலைல
அம்மாவை எழுப்புறதே அப்பாதான்."
தட்டு நிறைய இனிப்பு கொண்டு வரும் சாந்தி, அன்று
கிருஷ்ண ஜெயந்தி என்கிறாள்.
கண்ணனைப் போன்றொரு
குழந்தையை சாந்தி பெற்றெடுக்க வாழ்த்துகிறாள்
உமா. அவள் தரும் இனிப்பை
உண்ணும் உமாவுக்கு ஒரு
நல்ல "அவர்" கிடைக்க
வாழ்த்துகிறாள் சாந்தி.
வாசலில் கார் சத்தம்.
சுந்தர் வருகிறான். சாந்தியைக்
காதலுடன் கொஞ்சுகிறான்.
கீதாவின் டீச்சர் ட்யூஷன்
எடுக்க வந்திருப்பதை சாந்தி
சொல்ல, நாகரீகமாய் விலகிச்
செல்கிறான்.
மீண்டும் "ப்பச்சக்" என்று
நடிகர் திலகத்தின் நடிப்பு
முத்திரை...
அந்த நிமிஷம் வரை ஆர்ப்பாட்டமாய் மனைவியைக்
கொஞ்சிக் கொண்டிருப்பவர்,
அந்நியப் பெண்ணொருத்தி
தன் வீட்டினுள் இருக்கிறாள்
என்பது தெரிய வந்த
விநாடியில், ஆர்ப்பாட்டம்
தவிர்த்து, சத்தம் குறைத்து,
நாசூக்கு சேர்த்து, கண்ணியம்
கூட்டி...
சுந்தராக அந்த இடத்தை விட்டு
நகர்ந்தோடியவர், நடிகர் திலகமாக நமக்குள் வந்து
விடுகிறார்.
----------------
கீதாவைப் பள்ளியில் விடுவதற்காக சுந்தர் அவளைக்
காரில் அழைத்துக் கொண்டு
வருகிறான்.
சாலையின் ஓரமாய் உமா
நடந்து வந்து கொண்டிருக்கிறாள்.
அவளைக் கடந்து வந்து விட்ட
காரை நிறுத்தச் சொல்கிறாள்
கீதா. சுந்தர் காரை நிறுத்தியதும் இறங்கி ஓடும் கீதா, அழைத்து வருவது...காரை நோக்கி
உமாவை.சுந்தரை நோக்கி
நிம்மதியின்மையை.
மீண்டும் நடிகர் திலகத்தின்
நேரம்.
கீதா அழைத்து வருவது தன்
உமாவை என்பதை காரின் கண்ணாடி வழியே பார்த்த
நொடியில் பிரகாசமாய் முகம்
மலர்ந்து, மலர்ந்த நொடியே
இரும்பாய் இறுகி...
ஒரு அழகான காதல் நினைவையும், காதலித்தவள்
தன்னை ஏமாற்றியதால் வரும்
வெறுப்பையும் ஒரு நொடி
வித்தியாசத்தில் முகத்தில்
வெளிப்படுத்த வேறொருத்தர்
பிறந்து வர வேண்டும்.
அது முடியாத காரியமென்பதால், அவரேதான்
பிறந்து வர வேண்டும்.
----------------
அந்த முகபாவம் நமக்குத்
தீபாவளியென்றால்... "இதுதான்
எங்க அப்பா" என்று குழந்தை,
பத்மினிக்கு அறிமுகப்படுத்தும்
போது பத்மினிக்கு முதுகு காட்டி நிற்பவர், மெல்லத்
திரும்பி கனல் மின்னும் கண்களால் பத்மினியைப்
பார்க்கும் அந்தப் பார்வை...
தீபாவளி போனஸ்.
----------------
தான் பார்த்த ஆங்கிலப் படத்தில் இரண்டு பெண்கள்
ஒரே மாதிரி இருந்ததாக சுந்தர்
சொல்வது, அவள் உமாதான்
என அவன் இன்னும் நம்பத்
தவிப்பதைக் காட்டுகிறது.
தானுமந்த ஆங்கிலப் படத்தைப்
பார்த்ததாகவும், அந்த இரண்டு
உருவங்களும் ஒரே பெண்தான்
என்று சொல்வது, "தான் உமாதான்" என அறிவிக்க
விரும்புவதைக் காட்டுகிறது.
---------------
உமா தன்னுள் கரைகிறாள்.
அவள் கையில் சுந்தர் பரிசளித்த இதய வடிவிலான
கண்ணாடிப் பெட்டி. திறந்து
பார்க்க... அவளது கண்ணீர்
முகம். இதய வெளியில்
எதிரொலிக்கும் சுந்தரின்
காதல் குரல்.
"நீயாப் போட்டு உடைச்சாலொழிய என் இதயம்கிற பெட்டியில உன்
உருவம்தான் இருக்கும்."
வாசலில் கார் சத்தம்.
உமா பதறி எழுகிறாள்.
சாந்தியும், கீதாவும் வருகிறார்கள்.
உடல் நிலை சரியில்லாதிருக்கும் உமாவைக் கரிசனமாய்
விசாரிக்கிறாள்... சாந்தி.
தலைவலிதான் என்கிறாள்
உமா.
வீட்டில் தன் கணவனுக்கும்
நேற்றிரவு தலைவலி என்கிறாள்.
காதலனுக்கும் தலைவலி என்று அறிந்ததும் பத்மினி
காட்டும் முகபாவம் ...
கொஞ்ச நேரத்திற்கு முன்பு
கே.ஆர்.விஜயா கட்சிக்குப்
போனவர்களைத் திரும்பவும்
பத்மினி கட்சிக்கே கொண்டு
வருகிறது.
மணமான ஆண்கள் குழந்தையாகவே மாறி விடுகிறார்கள் எனவும், தன்
கணவருக்கும் தனக்குமான சுகமான இல்லற வாழ்வின்
இனிமையையும் சாந்தி சொல்லச் சொல்ல...
கடமையின் பொருட்டுக்
காதலை இழந்த உமாவின்
ஏக்கப் பெருமூச்சுகள் புயலாய்
மாறி நம் இதயங்களில்
மையம் கொள்கிறது.
துறுதுறுவென அலைகிற கீதாவை அந்தக் கண்ணாடிப்
பெட்டி கவர்ந்திழுக்கிறது.
அவள் ஆசையாய் அதை
உமாவிடம் கேட்கிறாள்.
அவள் புன்னகையோடு அதை
கீதாவிடமே தருகிறாள்.
உமாவுக்குப் பிரியமான அதை
வேண்டாமென மறுக்கும்
சாந்தியிடம் உமா சிரித்துச்
சொல்கிறாள்...
" இனிமே அதை நீங்கதான்
பிரியமா வச்சுக்கணும்."
------------------
உமா, சுந்தரவதனத்தின் முன்
அழுத முகமாய் அமர்ந்திருக்கிறாள்.
சுந்தரவதனம் கையில் அவள்
எழுதித் தந்த ராஜினாமா கடிதம்.
அந்தக் கடிதத்தில் உள்ளவை
வெறும் எழுத்துக்களல்ல.
அழகான குழந்தையும், பண்பான மனைவியுமாய் ஒரு
இனிய வாழ்க்கை வாழ்ந்து
கொண்டிருக்கிற தன் பழைய
காதலனை தன் வரவு கொஞ்சமும் பாதித்து விடக்
கூடாது எனும் பெருந்தன்மை
மிகுந்த நல்லெண்ணம்,
அந்தக் கடிதத்தில் உமா எழுதிய
எழுத்துக்களாய் ஓடியிருக்கிறது.
சுந்தரவதனம் உமாவை உரிமையோடு கடிந்து கொள்கிறார். தனது பழைய
மாணவி உமா என்பதால்
அவளுக்காகப் பிரயாசைப்பட்டு
இந்த ஆசிரியை வேலையை
வாங்கித் தந்திருப்பதை எடுத்துச் சொல்லி, காலம் கனிந்து உமாவிற்கு நல்வழி
கிட்டுமென்றும் நம்பிக்கை கூறுகிறார். தொடர்ந்து சுந்தர்
பற்றியும் உமாவிடம் பெருமை
பொங்கப் பேசுகிறார்.
எந்தக் கூட்டத்திலும் தன்னைக்
கண்டவுடன் எழுந்து நின்று,
தான் அமர்ந்த பின்பே சுந்தர்
அமர்வான் என உருகிப் போகிறார்...சுந்தரவதனம்.
சுந்தரவதனமாக அமரர்.நாகேஷ். வெறும் நகைச்சுவைக்காக மட்டுமே
எண்ணற்ற திரைப்படங்களில்
சக்கையாகப் பிழிந்தெடுக்கப்பட்ட அந்தத்
திறமைக் கரும்பின் அத்தனை
பாகமும் இனித்தது... நடிகர்
திலகத்தின் படங்களில்தான்.
சுந்தரவதனம், உமாவின் ராஜினாமாக் கடிதத்தைத்
திரும்பக் கொடுக்கிறார். அதை
வாங்குவதற்கு நீளும் உமாவின் கைகளில் கொடுக்கிறார்... கடிதத்தை
நாலாய், எட்டாய்க் கிழித்து.
---------------
சுந்தர் வீட்டில் உமாவிடம்
பாடம் படிக்கும் கீதா கேட்கும்
"ஒரு சிலருக்கு மட்டும் ஏன்
கடவுள் கஷ்டத்தைக் கொடுக்கணும்?" கேள்வி
உமாவைப் பிழிந்தெடுக்கிறது.
கேள்வி, இசையின் துணையோடு பாடலாய்
உமாவோடு நடக்கிறது.
பாடலின் ஒரு விரலை சாந்தி
பற்றிக் கொள்ள பாடல் இப்போது சாந்தியின்
கையைப் பிடித்துக் கொண்டும்
நடக்கிறது.
இருவரின் கையைப் பிடித்துக்
கொண்டும் பாடல் நடுவில்
நடக்கிறது.
சுந்தர் பார்க்கிறான்.
புகைக்கிறான்.
அமைதியைப் பகைக்கிறான்.
----------------
பாடமும்,பாடலும் முடித்து
உமா புறப்படும் நேரத்தில்
சுந்தரைச் சந்திக்க நேர்கிறது.
அந்த இக்கட்டான சூழலிருந்து
தன்னை விடுவித்துக் கொண்டு
உமா புறப்பட்டுப் போன பிறகு,
சுந்தரிடம் உமாவைப் பற்றி புகழ்ந்து பேசுகிறாள்.. சாந்தி.
உமாவின் அழகு குறித்து
சாந்தி சொல்லும் போது ஒரு
"...ம்ம்ம்..",
உமாவின் அடக்கம் குறித்து
சொல்லும் போது ஒரு
"...ம்ம்ம்...",
என்ன கலைஞனய்யா இந்த
நடிகர் திலகம்..? இருபது
பக்கம் வசனம் எழுதினாலும்
பேசி மயக்குகிறார். ஒரே ஒரு
"...ம்ம்ம்.." போட்டாலும் அதே
மயக்கத்தை நமக்குத் தந்து
விடுகிறார்.
சுந்தர், உமா புராணம் பாடும்
சாந்தியிடம் வெறுப்பாகச்
சொல்கிறான்.
" கூண்டுக்கு வெளியே நின்னு
பாக்கும் போது சிங்கம் கூட
அழகாத்தான் இருக்கும்.
பாம்பாட்டி வித்தை காட்டும்
போது பாம்பு கூட அழகாத்தான்
இருக்கும்."
எத்தனை உன்னதமான நடிப்பு?
சில அருமையான தமிழ் வார்த்தைகள். ஏமாற்றம் தந்த
வெறுப்பு, மனைவி இப்படி
தீயவளை நம்பும் அப்பாவியாய்
இருக்கிறாளே என்கிற வருத்தம்... இவற்றையெல்லாம் அந்த
வார்த்தைகளின் மீது ரசாயனமாய்ப் பூசி புதிய பரிமாணங்களில் வார்த்தைகளை உணர வைக்கிறார், நடிகர் திலகம்.
"ஓஹோ... அய்யாவுக்கு இன்னிக்கு மூடு சரியில்லை
போலிருக்கு" என்று சொல்லி
விட்டு தன் கைகளைக் கோர்த்து மாலையாக்கி, அந்த
கைமாலையை நடிகர் திலகத்தின் கழுத்தில் போட்டு
இழுத்துச் செல்லும்
கே.ஆர்.விஜயா, தன் கட்சிக்கு
மீண்டும் ஆட்களை இழுக்கிறார்.
-------------------
அடுத்து வரும் காட்சியைப்
பார்க்க நேர்ந்தது என் பிறவிப்
பயனென்றே சொல்வேன்.
என் போல் எத்தனை கோடிப்
பேருக்கு அப்படியோ?
கொஞ்ச காலத்திற்கு முன்பு
முகநூலில் "நெஞ்சத் திரையில்
நடிகர் திலகம்" எனும் தலைப்பில் இந்த நெஞ்சு
நிறைந்த காட்சி குறித்து நான்
எழுதியதை இங்கே அப்படியே
பகிர விரும்புகிறேன்...
-------------------------------
இரு மலர்கள்.
இந்த திரைக்காவியத்தைக்
குறித்து சிந்தித்தாலே..
மனம்,இந்தக் காட்சியை
நோக்கி ஆவலாய் நகர்கிறது.
இதயம் முழுதும் இனிப்புத்
தடவிய பழைய நாள்
காதலியை,
காலம் வீசச் செய்த புயலில்,
தன் காதல் காணாமல் போகப்
போவதை உணர்ந்திராத
காதலியை,
"காத்திருங்கள்..விரைவில்
வருவேன்" என்று உறுதி
சொல்லிப் பிரிந்த காதலியை,
காத்திருந்த காதலனின்
கண்களுக்குள் அமிலம்
ஊற்றுகிற காரியமாய்..
"மறந்து விடுங்கள் என்னை"
என்று மடல் எழுதிய
காதலியை,
தனது அன்பான பெண்
குழந்தையின் ஆசிரியையாய்
ஆண்டுகள் பல கழித்துச்
சந்திக்கும் போது, அடக்கி
வைத்த தன் கோபத் தீயால்
அவள் உள்ளஞ் சுடும் காட்சி.
அவள் கடிதத்துக்காகக்
காத்திருந்து ஏமாந்த கதையை
ஏக்கத்துடன் சொல்லும்
போதே,
ஏமாற்றம் தந்த வன்மத்தில்
முகம் மாறி, உணர்வு
கொந்தளித்து, "ஆமா..உன்னைப்
பாக்க வந்தானே..அந்த
பணக்கார வாலிபன்..என்ன
ஆனான்?"-என்று சிரித்து,
அழுது..
சிரித்தழுது..
அழுது சிரித்து..
என்னவென்று சொல்ல..?
இழக்கக் கூடாத நாயகனை
இழந்துவிட்டு,
செய்வதறியாது,
பேசுவதற்கு
வார்த்தையில்லாமல், கை
பிசைந்து நிற்கிறோம்..
அந்தக் காட்சியில்
பத்மினியம்மா போல! —
-------------------------------
அப்பாவுக்கும், டீச்சருக்கும்
இடையிலான அந்த உணர்ச்சிக்
கொந்தளிப்பை கீதா பார்த்து
விடுகிறாள். ( வெறுப்பான
அந்த உதடு கடிப்பு, நல்ல கற்பனை. அதை கோபத்தின்
வெளிப்பாடென்றும் சொல்லலாம். தந்தையிடம்
இருந்து வந்த பழக்கமென்றும்
சொல்லலாம். பத்மினி எழுதிய
கடிதத்தைப் படிக்கும் போது
நடிகர் திலகம் உதடு கடிப்பார்.)
அந்த சம்பவம், கீதாவின்
பிஞ்சு மனத் திரையில் அவள்
தீட்டி வைத்த உமா டீச்சரின்
அழகோவியத்தில் கோபக்
கோடுகளைக் கிறுக்கச் செய்கிறது.
பொய் சொல்வது தப்பென்று
சொல்லிச் சொல்லி வளர்த்த
கீதாவையே, தானும்,உமாவும்
சந்தித்துப் பேசிய செய்தியை
சாந்தியிடம் சொல்லக் கூடாது
என்று கேட்டுக் கொள்ளும்
நிலைமைக்கு சுந்தர் ஆளானான்.
உண்மையை மறைக்கத் தவிக்கும் மகள் ஒருபுறம்.
மகளின் தீடீர் இறுக்கம் ஏன்
என்று கேட்டுத் துளைக்கும்
மனைவி ஒருபுறம். இடையில்
சிக்கிய சுந்தர், நிம்மதி இழந்து
பாழானான்.
-----------------
கீதாவுக்கு உமா டீச்சர் மீதுள்ள
எரிச்சலும், கோபமும் கொஞ்சமும் குறையவில்லை.
அவள் உமாவின் அனுமதி
இல்லாமலேயே வகுப்பில்
நுழைந்தது, உமா சொல்லித்
தந்த "எழுத்தறிவித்தவன் இறைவன் ஆகும்" என்பதன்
பொருளைச் சொல்ல மறுப்பது..
இதெல்லாம் அதைத்தான்
நிரூபிக்கின்றன.
உமா அதிர்கிறாள்.
அழுகிறாள்.
காதலுக்குத் தண்டனையாய் காலம் பிரம்பாலடிக்கிறது அவளை. முதலில் அண்ணன், அண்ணியின் மரணம் எனும்
பிரம்பு. அப்புறம் கடமை எனும்
பிரம்பு. பிறகு சுந்தரின் சொல்லடிப் பிரம்பு. இப்போது
கீதா எனும் பிரம்பு.
டீச்சருக்கே பிரம்படி.
அம்மாவேதான் அடிக்கிறாள்
என்றாலும் அம்மா கால்களையே கட்டிக் கொண்டு
அழும் குழந்தை போல, அவளுக்கு அடி விழக் காரணமான இடம் நோக்கியே
அவள் ஓடுகிறாள்.
அங்கேதான் அவளும், சுந்தரும்
காதல் அமுதுண்டார்கள்.
கல்லுக்குள் கடவுள் கண்டார்கள். அந்தக் கடவுளின்
முன் நின்று உமா கரைந்தழுகிறாள். "மன்னிக்க
வேண்டுகிறேன். உந்தன்
ஆசையைத் தூண்டி விட்டேன்"
என்று மனசிலிருக்கும் சுந்தரிடம் மன்னிப்புக் கோருகிறாள்.
அந்த ஏக்கக் குரலுக்கு எதிரொலி இல்லாது போகுமா?
"நான் கொடுத்துத்
துடிதுடித்த மனதை
என்னிடமே தருக.
நீ கொடுத்த நினைவனைத்தும்
திரும்ப உன்னிடமே பெறுக."
தவிப்பு தாளாத இதயத்தின்
தழுதழுத்த குரல்.
"ஆசை வைத்த பாவம்.
யாரை விட்டுப் போகும்?"
-இந்த வரி பாடுகையில், கை
நீட்டி பத்மினியைச் சுட்டிக் காட்டி சாபமிடுவது போல்
செய்யும் பாவனையில்...
அந்தக் காட்சி பெற வேண்டிய
முழுமைத்தன்மையைப் பெற்று
விடுகிறது.
அங்கே இரண்டு இதயங்கள்
உணர்வுகளின் குரல் கொண்டு
பேசித் தீர்க்கின்றன.
அவளைத் தனது இதயத்திலிருந்து வேரோடு
பிடுங்கி எறிய தன்னால்
முடியவில்லை என்று சுந்தர் கண்ணீரோடு ஒப்புக் கொள்கிறான்.
"ஏன் எனக்குத் துரோகம் செஞ்சே? இப்ப ஏன் திரும்ப
வந்திருக்கே?"
உமாவுக்கான பிரம்படிகள்
ஓய்ந்தபாடில்லை.
நடந்து முடிந்த அவற்றுக்கான
காரணங்களை இப்போது
தெரிந்து கொண்டு ஒன்றும்
ஆகப் போவதில்லை என்றும்,
சாந்தியுடன் சுந்தர் வாழும்
ஆனந்த வாழ்க்கை தொடர
வேண்டுமென்றும் உமா
கூறிக் கொண்டிருக்கையில்,
அங்கே வருகிறான்.. பாலு.
(அமரர். அசோகன்.)
உமா வேலை பார்க்கும் பள்ளியின் நிறுவனர். சுந்தரின்
மீது தொழில் ரீதியாகப் பொறாமை கொண்டவன்.
உயர்ந்த மனிதனையும்
தன்னைப் போல் சராசரி மனிதனாக எண்ணும் மோசமான மனிதர்கள் பேசும்
பேச்சில் விஷமம் இருக்கும்.
சந்திப்பை, கள்ளக்காதலாகப்
பார்க்கும் புரியாத்தனமிருக்கும்.
பாலுவின் பேச்சில் அது இருந்தது.சுந்தர் எரிச்சலுற்றான். பாலுவுக்கு
அடி விழுந்தது.
-----------------
உறக்கம் பிடிக்காத சுந்தர், நள்ளிரவில் எழுந்து நடக்கிறான்.
விழித்துக் கொள்ளும் சாந்தி,
அவனைப் பின் தொடர்கிறாள்.
அவனது நிம்மதியின்மையைப்
புரிந்து கொண்ட சாந்தி, காரணத்தை விசாரிக்கிறாள்.
ஒரு பெண்ணின் பொருட்டே
அவன் இவ்வாறு தவிக்கிறான்
என்கிற தனது மிகச் சரியான
ஊகத்தை அவனிடமே போட்டு
உடைக்கிறாள். வார்த்தையின்றித் தவிக்கும்
சுந்தருக்கு சமாதானம் கூறி அழைத்துச் செல்கிறாள் சாந்தி.
----------------
உமாவுக்கு மற்றுமொரு
பிரம்படி காத்திருக்கிறது.
அவள் பார்த்த ஆசிரியை
பணியை விட்டு அவள் டிஸ்மிஸ் செய்யப்படுகிறாள்.
சுந்தரால் அவமானப்பட்ட
பாலுவின் வேலை இது என்று
உமாவுக்குப் புரிகிறது. தனது
பெண்மை களங்கப்படுவது
குறித்து அவள் வருந்துகிறாள்.
சுந்தரவதனத்தாலும் எதுவும்
செய்யவியலாத சூழலில்
அவள் கண்ணீரோடு அங்கிருந்து வெளியேறுகிறாள்.
சாலையில் நடப்பவளை, விதி
மீண்டும் சுந்தரின் காரில்
வந்து அழைக்கிறது. காரில்
வரும் சாந்தி, உமாவை மிக வற்புறுத்தித் தன் வீட்டுக்கு
அழைத்து வருகிறாள்.
கோபம் மாறாத குழந்தை கீதா,
உமாவை ஒருமையில் பேச..
சாந்தி அவளை அடிக்கிறாள்.
கீதா வெளியேறி விடுகிறாள்.
அங்கே சாந்திக்கும், சுந்தருக்குமான இனிய இல்லறத்தில் இப்போது வீசத்
துவங்கியிருக்கும் புயல்
பேசப்படுகிறது.
சுந்தர் காதலித்த பெண் நல்லவளே என்று தான் நம்புவதாக சாந்தி சொன்னதும்
உமா நெகிழ்ந்து போகிறாள்.
உமா, சுந்தருக்கு எழுதிய கடிதத்தை தான் இன்னும் பத்திரமாக வைத்திருப்பதாகவும், அந்தக்
கடிதத்தைப் படித்து விட்டு
அந்தப் பெண்ணைப் பற்றிய தன்
கருத்தை உமா சொல்ல வேண்டும் எனவும் கேட்டுக்
கொண்டு, சாந்தி அந்தக்
கடிதத்தை எடுக்கச் செல்கிறாள்.
உமா துடித்துப் போகிறாள்.
அவள் மனசைக் கல்லாக்கிக்
கொண்டு சுந்தருக்கெழுதிய
கடிதம், அவளிடமே தரப்படப்
போகிறது. கடிதத்தைப் படித்து
விட்டு உமா நல்லவளா..
கெட்டவளா என உமாவே
சொல்ல வேண்டும்.
உமா துடிக்கிறாள். இந்தக்
கொடுமை தாங்குகிற சக்தியைக் கொடு என்று இறை
வேண்டி நிற்கிறாள்.
அந்நேரம் புயலாய் வீட்டினுள்
நுழையும் சுந்தர், அழுதபடி
முகம் திருப்பி நிற்கும் உமாவை சாந்தி என்று தவறாகப் புரிந்து கொள்கிறான்.
கீதா அழுதவாறு வெளியில்
நிற்பதைப் பார்த்த சுந்தர்,
உண்மையைச் சொல்லி விடுகிறான். தான் காதலித்த
உமாவை தான் திரும்பப்
பார்த்து விட்டதையும், அவளை
மறந்து விட்டதாக அவன்
சொன்னதனைத்தும் பொய்
என்பதையும், உமாவின் வீட்டிற்குச் சென்று அவளோடு
பேசிய விஷயமே கீதாவின்
இறுக்கத்திற்குக் காரணம்
என்பதையும் 'கடகட' வென்று
சொல்லி வந்தவன், தான்
பேசிக் கொண்டிருப்பது உமாவிடம் என்பதைக் கண்ணாடி வழியே பார்த்து
அறிகிறான். அதிர்கிறான்.
மேலும் தன்னிடம் பேச வரும்
சுந்தரைத் தடுக்கிறாள்..உமா.
தாங்கள் முன்பு சந்தித்த அந்த
இடத்தில் மறுநாள் சந்தித்துப்
பேசலாம் என்றும், இங்கே
வீட்டில் வைத்து எதுவும் பேச
வேண்டாம் எனவும் மறுத்து
விரைகிறாள்.
சுந்தருக்கு ஒரு அதிர்ச்சி காத்திருக்கிறது. ஏழு வருடங்களுக்கு முன் உமா
அவனுக்கு எழுதிய கடிதம்
அங்கிருக்கும் மேசை மீது
வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அதைக்
கொண்டு வந்த சாந்தி அவர்களின் உரையாடலைக்
கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டதன்
மௌன அடையாளமாய்.
-----------------
மணப்பெண் போல் அலங்காரம்
செய்து கொண்டாள் சாந்தி.
அவளிடம் ஏதோ வித்தியாசம்
கண்ட குழந்தை கீதா அவள்
தன்னை விட்டுப் பிரியாதிருக்க
வேண்டி அழ... சமாதானம்
செய்து உறங்கப் பண்ணுகிறாள்.
வீடு திரும்பும் சுந்தர், அவளது
அலங்காரத் திருக்கோலத்தை
வியக்கிறான்.
அன்று அவனது திருமண நாள்
என அறிந்து மேலும் வியக்கிறான். அவனுக்கும்
ஏதோ படுகிறது.
பிரியமான மனைவி அழகாக
உடுத்தி சிங்காரித்துக் கொண்டு
வந்தால், கணவனுக்கு சந்தோஷம்தானே வர வேண்டும்?
சுந்தருக்கு ஏனோ நெஞ்சைப்
பிசைகிறது. இனம் புரியாத
வேதனை அவனைச் சித்ரவதை
செய்கிறது.
சாந்தி என்கிற அன்புச் சொந்தத்தைத் தான் இழந்து
விடப் போகிறோமோ என்கிற
பயம் அவனுக்குள் தோன்ற
ஆரம்பித்து விட்டது. சாந்தி
பேசும் பேச்சில் எப்போதும்
இல்லாத தினுசாய் இன்னொரு
அர்த்தம் தொனிக்கிறது.
அவளை அருகில் அழைக்கிறான். அணைக்கிறான்.
"சாந்தி.. சாந்தி" என்று அரற்றுகிறான். அடுத்த வார்த்தையை சூன்யத்தில்
தேடுகிறான்.
தன்னோடு அணைத்துக் கொண்ட தன் சாந்தியை உற்று
உற்றுப் பார்க்கிறான்.
நான் முன்னமே சொன்ன
அந்த தர்மசங்கடம் ...
பாத்திரமாய் மாறிய நடிகர்
திலகத்திலா? நடிகர் திலகம்
ஏற்ற பாத்திரத்திலா... எதில்
அசந்து கிடக்கிறோம் என்கிற
தர்மசங்கடம் மீண்டும் இந்தக்
காட்சி முழுக்க நம்மை வியாபிக்கிறது.
சொல்வதற்கு ஆயிரம் இருக்க..
"சாந்தி"க்கு அடுத்த வார்த்தை
கிடைக்காமல் "சாந்தி.. சாந்தி"
என்று அரற்றுபவர், ஒரு
இடத்தில் "சாந்தி" என்று
வேறு மாதிரி உச்சரிப்பார்.
பார்த்தால்.." உன் குணத்துக்கு
ஏத்த மாதிரி பொருத்தமா
பேர் வச்சிருக்காங்க" என்று
முடிப்பார்.
அப்போதுதான் புரிகிறது.
ஒரே ஒரு "சாந்தி"தான்.
அழைப்பதற்கு ஒரு உச்சரிப்பு.
வியப்பதற்கு ஒரு உச்சரிப்பு.
அவர் பேசிக் கேட்கும் தமிழ்
எத்தனை இனிமை? ஆர்வத்
தேனில் ஊறிய திறமைப்
பலாச்சுளை- அய்யனின் தமிழ்.
கட்டிலில் கே.ஆர்.விஜயாவை
அமர்த்திக் கொண்டு, தன்னிரக்கம் பொங்கிவர,
"நீ என் மேல வச்சிருக்கிற அளவு அன்பை, என்னால
உன் மேலே வைக்க முடியல
சாந்தி"-என்று சொல்லி அழும்
காட்சியில் நடிகர் திலகம்
"நச்"சென்று வைக்கிறார்
மற்றுமொரு முத்திரை.
அன்றைய இரவில் அதையே
நினைத்து நாமிழக்கிறோம்
நித்திரை.
-----------------
சுந்தரவதனத்தின் மகள்
அவரிடம் ஒரு கடிதம் கொண்டு
வந்து கொடுக்கிறாள்.
"அப்பா.. இதை உமா டீச்சர்
உங்ககிட்டே குடுக்கச் சொன்னாங்க."
சுந்தரவதனம் பிரித்துப் படிக்கிறார்.
"இவ்வளவு பெரிய பொறுப்பை
என்கிட்ட ஒப்படைச்சிட்டியேம்மா..!?"
என வாய் விட்டுப் புலம்புகிறார்.
----------------
வந்து விட்டோம்.
சுந்தரும்,உமாவும் அவர்களின்
காதல் கனிந்த அதே இடத்துக்கு
வந்து விட்டதைப் போல,
நமது இன்பத்தைத் துவக்கி வைத்த "இரு மலர்கள்" திரைக்
காவியத்தின் இறுதிப் பகுதிக்கு
வந்து விட்டோம்.
கல், கடவுளான அந்தப் பரந்த
வெளியில் உமா கைகட்டி
நின்று கொண்டிருக்கிறாள்.
உடைந்து நொறுங்குவது போன்ற பழைய தளர்வில்லை
அவளிடம்.
அவள் திடமாயிருக்கிறாள்.
வரப் போகும் சுந்தருக்கான
பதில் அவளுக்குள் கம்பீரமாய்
இருக்கிறது. அவள் ஒரு முடிவோடு இருக்கிறாள். அந்த
முடிவில் தெளிவோடு இருக்கிறாள்.
மெல்ல மேடேறி சுந்தர் அங்கே
வருகிறான். அவனுக்கு முதுகு
காட்டி நிற்கும் உமாவை அவன்
அதிராமல் அழைக்கிறான்.
"உமா."
"வாங்க.உங்களுக்காகத்தான்
காத்துக்கிட்டிருக்கேன். நான்
கேட்கப் போற கேள்விக்கெல்லாம் உண்மையான பதிலைச்
சொல்லணும். சொல்லுவீங்களா?"
"உண்மையே பேசணுங்கிற
தெளிவோடதான் வந்திருக்கேன்".
'உண்மை பேச வேண்டுமென்கிற தெளிவை'
சும்மா வசனம் பேசுவதில்
ஒரு நடிகன் காட்டவே முடியாது. தன்னை மறந்து
அந்தப் பாத்திரமாகவே மாறி
முகத்தில் காட்டுகிற பாவனைகளாலும், வார்த்தைகளை உணர்ந்து
பிரயோகிக்கிற தன்மையாலும்
தான் காட்ட முடியும்.
அது நடிகர் திலகத்தால் மட்டுமே முடியும்.
சுந்தர் கூப்பிடுகிற இடத்துக்கு
தான் இப்போதே வரத் தயார்
என்றும், அதே போல் சுந்தரும்
தன் மனைவி, குழந்தையை விட்டு தன்னுடன் வரத் தயாரா
என்று உமா உறுதிபடக்
கேட்கிறாள்.
இதென்ன பைத்தியக்காரத்தனம்
என்கிற விதமாய் முகம் திருப்பும் நடிகர் திலகத்தின்
கோட்டைப் பிடித்திழுக்கும்
பத்மினியை ஆண் பிள்ளைக்கே
உரித்தான ரோஷத்தோடு
பார்க்கும் பார்வையில் நடிப்பென்றால் நான்தான்
எனும் ரகசிய மொழியிருக்கிறது.
"உன் லெட்டரைப் படிச்சுட்டு
மயங்கி விழுந்து சாகாம
உயிரோடு இருக்கேன்னு
தெரிஞ்சதுக்குப் பிறகு, நான்
உயிரோட இருக்கிறதுக்கு ஒரே
ஒரு காரணம்தான் இருந்தது.
என்னிக்காவது ஒரு நாள்
உன்னை நான் நேரிலே பார்த்தேன்னா என் கையாலயே
உன்னைக் கொன்னுடலாம்னுதான்."
-எவ்வளவு அம்சமான கோபம்?
'நானொன்றும் உன் சதைக்கலைகிறவனில்லை.
மனசாட்சி காட்டும் நியாய
தர்மங்களுக்குக் கட்டுப்பட்டவன்' என்கிற விதமாய் அந்த சுந்தர் கதாபாத்திரத்திற்கு அவர்
சூட்டுகிற விசேஷ கீரிடம்
அற்புதமானது.
"நீ எனக்குக் கிட்டாத பொருள்.
கிட்டாத பொருள் மேலதான்
மனுஷனுக்கு ஒரு வெறி ஏற்படும்.அந்த வெறிதான்
இத்தனை நாளா என்னை
ஆட்டிப் படைச்சுக்கிட்டிருந்ததுன்னு
நான் நல்லா உணர்ந்துட்டேன்."
சுந்தராக நடிகர் திலகம் இதைச்
சொல்லும் போது நடிப்பு தன்னை கௌரவமாக உணர்ந்திருக்கும்.
அடுத்து வருகிற வசனத்தை
நடிகர் திலகம் பேசுவதைப்
பாடமாக்கி, அடுத்தடுத்த தலைமுறைக் கலைஞர்களுக்கு வகுப்பெடுக்க
வேண்டும்.
தான் எதை விட்டு விட்டும்
உமாவோடு வந்து விடலாம்.
தன் மனைவியை, தன் குழந்தையைப் பிரிய தன்னால்
முடியாது என்பதைச் சொல்லுமிடம்.
"நான் தனியில்லை. என் மனைவி தனியில்லை. என் மகள் தனியில்லை."-என்பது
வசனம்.
இதை அப்படியே சாதாரணமாகச் சொன்னால்
கூட அர்த்தம் புரியாமல் போய்
விடாது.
இருந்தாலும், நடிகர் திலகம்
சொல்வதைக் கவனியுங்கள்.
மூன்று வாக்கியங்களுக்கும்
ஊடே ஒரு "கமா"இருக்காது.
"ஃபுல் ஸ்டாப்" இருக்காது.
என்ன ஒரு ஞானம்? தன்னையும்,தன் மனைவி,
குழந்தையையும்.. பேசும்
வார்த்தைகளால் கூட பிரிக்க
விரும்பாதவனாய் அந்த
சுந்தர் பாத்திரத்திற்கு நடிகர் திலகம் கொடுத்திருக்கும்
ஒரு உருவகம், தனித்துவம்
வாய்ந்தது.அவரால் மட்டுமே
முடிந்த விஷயம் அது.
சுந்தரும்,உமாவும் பேசிக் கொண்டிருக்கும் இடம் நோக்கி
கீதா ஒடி வருகிறாள்.
அவள் கையில் ஒரு கடிதத்
துண்டு. "அப்பா.. அம்மா இதைக் குடுத்தாங்க."
சுந்தர் பிரித்துப் படிக்கிறான்..
"என் இதயத்தில் வாழும்
அன்பு தெய்வத்துக்கு என்
இறுதி வணக்கம்."
இங்கேயும் அற்புதம் செய்திருக்கிறார்..நடிகர் திலகம்.
சத்தியமாக அந்தக் கடிதத்தில்
இந்த ஒரு வரி மட்டும் எழுதியிருக்கப் போவதில்லை.
அந்த ஒரு வரி படித்ததும்
அப்படியே வீசி விட்டு ஓடும்
நடிப்பு மிகச் சிறப்பானது.
அன்பு மிக்க மனைவி "இறுதி
வணக்கம்" என்று துவங்கி
எழுதியிருக்கும் கடிதத்தை
ஒரு பண்பு மிக்க கணவன்
வரி, வரியாய் ...சாவகாசமாய்
உட்கார்ந்து படிக்க முடியாது.
ஒரு வெறித்தனமான நடிப்பாசை கொண்ட நடிகர்
திலகத்தாலேயே இப்படியெல்லாம் நடிக்க முடியும்.
------------------
சாந்தி தன் வாழ்வை முடித்துக்
கொள்ள விரைகிறாள்.
தன் நெஞ்சக் கோயிலில் வைத்துப் பூஜிக்கும் சுந்தரின்
மன நிம்மதிக்காகவும், உமாவுடன் அவன் வாழப்
போகும் நல்வாழ்வுக்காகவும்
அவள் தன்னையே தியாகம்
செய்யத் துணிந்து விட்டாள்.
சுந்தர் பதறுகிறான்.
"அம்மா..அம்மா" என்று
கதறுகிறாள் கீதா.
"வேண்டாம்..வேண்டாம்" என
அலறுகிறாள் உமா.
சாந்தி தன் முடிவிலிருந்து
பின் வாங்குவதாயில்லை.
சுந்தர், சாந்தியை நோக்கி
ஓடுகிறான். உயரம் பார்த்தால்
வரும் வழக்கமான கிறுகிறுப்பு
அவனைக் கவ்விக் கொள்கிறது.
தள்ளாடிச் சரிகிறான். எந்தக்
குரலுக்கும் பணியாத அவள்
முடிவை, தன் கணவனின்
"சாந்தி" என்கிற மரண ஓலம்
மாற்றுகிறது.
சாந்தியைப் பிரிய முடியாத
சுந்தரும் அவளோடு சாகத்
துணிய...
குழந்தை அழுது வீறிட..
உமா மன்றாட...
இந்த மூன்று உயிர்களுக்கிடையே நிகழும்
உணர்ச்சிப் போராட்டத்தை
மூன்று பிஞ்சுக் குரல்கள்
கலைக்கின்றன.
உமாவின் அண்ணனுடைய
மூன்று குழந்தைகள்.
உமா மனம் திறக்கிறாள்.
சாந்திக்கு.. ஏன் சுந்தருக்கே தெரியாத அவளது கண்ணீர்க்
கதை அவர்களின் மனங்களில்
எழுதப்படுகிறது.
அவளது தியாகத்தின் மணம்
அந்த வெட்டவெளியை
நிறைக்கிறது.
தம்மைத் தாமே அறுத்துக்
கொண்டு ரணப்பட்டுத் தவித்த
சுந்தருக்கும், சாந்திக்கும்
உமா புரிதல் சிகிச்சை
செய்து நொடியில் குணமாக்கினாள்.
சுந்தர், சாந்தியின் நல்வாழ்வில்
தான் இனி குறுக்கிடப் போவதில்லை எனவும், தனக்கு
காசியிலுள்ள அநாதைக் குழந்தைகளுக்கான பள்ளியிலிருந்து அழைப்பு
வந்திருப்பதாகவும், அங்கே
தன் அண்ணன் குழந்தைகளுடன் செல்லப்
போவதாகவும் தெரிவிக்கிறாள்.
தான் சுந்தரிடம் மனைவி,குழந்தையைப் பிரிந்து வருமாறு கேட்டதற்கு, அவன்
சரியென்று சொல்லியிருப்பின்
தன் வாழ்வை முடித்துக்
கொள்ளவும் தயாராயிருந்தாள்
என்பதையும் சொன்னாள்.
அதை சுந்தரவதனமும் ஆமோதிக்கிறார். தனக்கு உமா
எழுதிய கடிதத்தில், சுந்தருடனான போராட்டத்தில்
தோற்று தனக்கு எதுவும்
ஆகி விட்டால், தன் அண்ணனின் குழந்தைகளையும்
பார்த்துக் கொள்ள வேண்டியிருந்ததைச் சொல்கிறார்.
தன் பொருட்டு நிகழ்ந்து விட்ட
கொடுமைகளைத் தானே சரி
செய்து விட்ட ஒரு தியாகவதியின் இலட்சியப்
பயணம் அந்த இடத்திலிருந்து
துவங்குகிறது.
திரையரங்கத்தின் இருட்டு மாறி
அத்தனை விளக்குகளும்
ஒளிர்ந்து, திரை மீது விழும்
ஒளி முற்றிலுமாய் அணையும்
வரைக்கும் தன்னையே
பார்க்க வைப்பவராயிற்றே..
நடிகர் திலகம்?
சும்மாயிருப்பாரா?
"எல்லோருக்கும் வணக்கம்"
என்று பத்மினியம்மா கண்ணீர்
முகமாய்க் கைகூப்பினவுடன்,
ஒரு மாபெரும் பிரிவைத்
தாங்க வேண்டிய கட்டாயத்தில்
தானிருப்பதை உணர்த்தும்
விதமாய் எச்சில் விழுங்குகிறாரே.. அது...
"நான் போயிட்டு வரேன் சார்.."
என்று முதலில் நாகேஷிடம்
சொல்லி விட்டு, பத்மினி திரும்பி தன் முகம் பார்க்க..
கலங்கிப் போனாலும், தன்னைத் தேற்றிக் கொண்டு
"உமா..போய் வா!" என்று
உருக்கமும், மெலிதான
கம்பீரமுமாய் உத்தரவு கொடுப்பாரே..? அது...
தன் அண்ணன் குழந்தைகளுடன் இலக்கு
நிச்சயித்த புனிதப் பயணம்
புறப்பட்டுப் போகும் உமாவை
ஏக்கத்துடன் பார்க்கும் சுந்தராக
நிற்கையில்.. ஒரு விநாடி
தன் வலக்கையை இறுக்கி தளர்த்துவாரே...? அது...
மிக...மிக...மிக ..இலேசாய்
உதடு கடிப்பாரே...? அது...
"உனக்கு நானிருக்கிறேன்"
என்று மனைவிக்கு நம்பிக்கை
சொல்கிற வெளிப்பாடாய்..
புன்னகை அரசியின் தோள்களில் தன் இடக்கையை
தவழ விடுவாரே.. ? அது...
தவழ விட்ட தன் கையால்,
புன்னகை அரசியின் கையில்
ஒரு நம்பிக்கை அழுத்தம்
தருவாரே...? அது...
-இவையெல்லாம்...
"இரு மலர்கள்" படத்திற்கு
'வணக்கம்' போடுவது அவசியந்தானா என்று கேட்க
வைப்பவை.
-----------------
இந்த இறுதிக்காட்சியில்
நாகேஷ், பத்மினிக்காக
சொல்வதாக அய்யா ஆரூர்தாஸ் ஒரு வசனம்
வைத்திருக்கிறார்.
"பலர், குழந்தைகளைப்
பெத்ததுக்குப் பிறகுதான்
தாயாகுறாங்க. சிலரை
ஆண்டவன் படைக்கும் போதே
தாயா படைச்சிடுறான்.
தாயே நீ வாழ்க."
- என்கிற வசனம்.
எங்கள் நடிகர் திலகமும்
எங்களுக்குத் தாய்தான்.
எங்கள் பசியறிந்த தாய்.
எங்கள் உணவின் அளவறிந்த
தாய்.
எங்களுக்கு வேண்டியது,
வேண்டாதது அறிந்த தாய்.
எங்களுக்காக கண் விழித்துப்
பாடுபட்ட தாய்.
உன்னால்தான் எங்கள்
ஏக்கங்கள் பறந்தது.
உன்னால்தான்
எங்களுக்கான சொர்க்கங்கள்
திறந்தது.
தாயே... நீ வாழ்க.!
----------------------
-இரு மலர்கள்-
நான் எழுதியது
(முற்றும்.)
----------
...பார்ப்பதும், வியப்பதும்...
எல்லோருக்கும்
(தொடரும்)
-----------
Bookmarks